WARNER BROS przedstawia we współpracy z
VILLAGE ROADSHOW PICTURES/ VILLAGE - A.M. FILM PARTNERSHIP produkcję A COAST RIDGE/ ATLAS ENTERTAINMENT

ZŁOTO PUSTYNI
(THREE KINGS)

Reżyseria DAVID O. RUSSEL
Produkcja CHARLES ROVEN, PAUL JUNGER WITT, EDWARD L. McDONNEL
Scenariusz DAVID O. RUSSEL
Na podstawie opowiadania JOHNA RIDLEYA
Kierownictwo produkcji KELLEY SMITH-WAIT, GREGORY GOODMAN,
BRUCE BERMAN
Zdjęcia NEWTON THOMAS SIGEL
Scenografia CATHERINE HARDWICKE
Montaż ROBERT K. LAMBERT, A.C.E.
Koprodukcja DOUGLAS SEGAL, KIM ROTH
Muzyka CARTER BURWELL

CZAS TRWANIA: 115 minut

Grupa żołnierzy amerykańskich stacjonujących w Iraku pod koniec wojny w Zatoce Perskiej zamierza ukraść złoto ukryte w pobliżu ich pustynnej bazy. Znajdują mapę, która ma ich zaprowadzić prosto do skarbu. Wyruszają w podróż, która okaże się źródłem nowych doświadczeń i wyzwoli w nich heroiczne postawy. Wraz z kolejnymi wypadkami, jakich doświadczają na swojej drodze, dowiadują się, jakimi mechanizmami naprawdę rządzi się polityka.
* * *

Marzec 1991, iracka pustynia. Oficer sił specjalnych Archie Gates (GEORGE CLOONEY), sierżant armii USA Troy Barlow (MARK WAHLBERG), zawodowy sierżant Chief Elgin (ICE CUBE) oraz szeregowiec Conrad Vig (SPIKE JONZE) spędzają bezczynnie kolejne tygodnie w obozowisku w Zatoce Perskiej,. Wojna, w której walka toczy się przeciwko bliżej nieokreślonemu wrogowi sprawia, że żołnierze są nie tylko znudzeni lecz przede wszystkim zdezorientowani. Kiedy nadchodzi oficjalna wiadomość o zakończeniu działań wojennych, wszyscy z radością myślą o szybkiej ewakuacji z terenów opustoszałego krajobrazu.
Archie Gates przeszedł już wiele stopni w żołnierskiej karierze. Należy do Zielonych Beretów, miał wiele okazji dowieść swojego męstwa, odwagi i inteligencji w konfliktach rozgrywających się na wszystkich szerokościach i długościach geograficznych. Jednak te doświadczenia uczyniły z niego człowieka bardzo cynicznego, unikającego kontaktów z innymi oraz niezdolnego do wykonywania rozkazów oficjeli mniej wyszkolonych od niego. Nadszedł wreszcie czas, kiedy gotów jest opuścić armię. Jednak na myśl prowadzenia życia jako kolejny bezosobowy członek społeczeństwa nie jest całkowicie przekonany, że podejmuje właściwą decyzję.
Troy Barlow to młody, zdolny i szczery mężczyzna, tęskni za swoją żoną i małą córeczką, które zostały w domu w Detroit. Jako żołnierz rezerwowy wierzy w misję, jaką ma do wypełnienia i jest przekonany, że wyjechał do Iraku, aby służyć ojczyźnie.
Chief Elgin, w przerwach, gdy nie jest na służbie, pracuje jako bagażowy na lotnisku w Detroit. Jego życie prywatne nie oferuje mu wiele, podobnie jak życie zawodowe, jednak silna wiara w wartości chrześcijańskie oraz stoickie podporządkowanie obowiązkom zjednują mu szacunek innych.
Conrad Vig to typowy narwaniec, który nie ukończył nawet szkoły średniej. Wojsko jest więc okazją do zrealizowania wszystkich przygodowych pomysłów, o jakich marzył będąc w domu; nie ma najmniejszego pojęcia o wydarzeniach, które sprowokowały konflikt w Iraku, a tym bardziej o konsekwencjach prowadzonych działań wojennych. Pokłady naiwności wymieszanej z podnieceniem, jakie nosi w sobie Vig są kombinacją wybuchową.
W wystarczająco skomplikowane już życie żołnierzy wkraczają kamery telewizyjne, a w szczególności uparta korespondentka wojenna, Adriana Cruz (NORA DUNN), która za wszelką cenę stara się wyciągnąć od personelu informacje.
Kiedy Amerykanie przygotowują się do opuszczenia obozu i powrotu do domu, Troy, Chief i Conrad wchodzą w posiadanie mapy, która prawdopodobnie wskazuje miejsce, gdzie ukryte zostały sztaby kuwejckiego złota skradzione wcześniej przez armię iracką.
Podczas, gdy w trójkę zastanawiają się jak dotrzeć do celu, Archie Gates dowiaduje się o mapie i przejmuje kontrolę nad sytuacją. Jak to mówi, "Saddam ukradł to szejkom; Nie mam najmniejszego problemu z wykradnięciem tego od Saddama… Łatwo zabrać jedna sztabkę złota …co wystarczy, abyśmy już nigdy nie musieli pracować - chyba że panowie rezerwiści czujecie pewien sentyment dla swojego zawodu."
Uzbrojeni w niewiele więcej niż wielkie nadzieje, w czwórkę wskakują do Humvee i wyruszają na prywatną wycieczkę. Mają w planach "wyjechać o wschodzie Słońca i wrócić przed lunchem. "
Los spłata figla narwanym poszukiwaczom złota. Ich krótka wyprawa na terytorium byłego wroga postawi ich twarzą w twarz ze zwyczajnymi Irakijczykami i skomplikowanymi okolicznościami życia w kraju, w którym po obu stronach barykad walczą ludzie tej samej narodowości.
Jedna porażka prowadzi do kolejnej, szara rzeczywistość styka się z surrealistycznym czarnym humorem, dopóki misja czterech żołnierzy diametralnie nie zmieni swojego kursu i okaże się przygodą życia, o której nigdy nie zapomną.
Reżyser DAVID O. RUSSELL przedstawia ironiczną i poruszającą historię w filmie Złoto pustyni, niepodlegającym konwencji dramacie przygodowym, w którym główne role zagrali GEORGE CLOONEY, MARK WAHLBERG i ICE CUBE.
Producentami filmu są CHARLES ROVEN, PAUL JUNGER WITT i ED McDONNELL. Złoto pustyni to produkcja the Coast Ridge/Atlas Entertainment, zrealizowana według scenariusza Russella, na podstawie opowiadania JOHNA RIDLEYA. Kierownictwo produkcji, KELLEY SMITH-WAIT, GREGORY GOODMAN i BRUCE BERMAN. Warner Bros. przedstawia film w porozumieniu z Village Roadshow Pictures; Dystrybucja Trzech króli - Warner Bros.
W pozostałych rolach w filmie Trzej królowie występują, SPIKE JONZE, NORA DUNN, JAMIE KENNEDY, MYKELTI WILLIAMSON, CLIFF CURTIS i SAID TAGHMAOUI.
Po drugiej stronie kamery również pracowali sami profesjonaliści .
NEWTON THOMAS SIGEL (Apt Pupil, W sieci zła, Podejrzani) jest operatorem zdjęć. CATHERINE HARDWICKE (Tombstone, Miejski obłęd) - scenografem. ROBERT LAMBERT (Without Limits, Blue Sky) pracował nad montażem filmu. KYM BARRETT (Matrix, Romeo i Julia) zaprojektowała kostiumy do filmu.
W pracy nad dokładnym przedstawieniem okoliczności wojennych pomagali twórcom filmu wojskowi konsultanci, pułkownik COLONEL KING DAVIS, nieżyjący już starszy sierżant JAMES PARKER oraz porucznik JOHN ROTTGER. Konsultantami ze strony irackiej byli SAYED MOUSTAFA AL-QAZWINI, SERMID AL-SARRAF i AL NO'MANI.

O PRODUKCJI FILMU…

Autor scenariusza i reżyser David O. Russell ponad 18 miesięcy spędził studiując dostępne materiały na temat działań wojennych prowadzonych w czasie operacji Pustynna Burza i jej tragicznego zakończenia, zanim rozpoczął pracę nad scenariuszem do Złota Pustyni. Russell ma w środowisku filmowym opinię twórcy, którego trudno zaszufladkować. Zrealizował wcześniej, Spanking the Monkey i Flirting with Disaster. Podejmując się realizacji nowego materiału czuł się zobowiązany do poznania możliwie wszystkich historycznych niuansów i uwarunkowań.
"Na początku pracy nad filmem znałem jedynie wersję oficjalną tych wydarzeń-wiedziałem mianowicie, że pojechaliśmy na Bliski Wschód z zamiarem wykopania Saddama Husseina z Kuwejtu. Kiedy jednak poznałem więcej szczegółów, uświadomiłem sobie, że w czasie, gdy Hussein rządził krajem, George Bush zachęcał Irakijczyków do rewolucji przeciwko jego władzy, mówiąc "Pomożemy wam w tym!". Jednak kiedy ludzie powstali, gotowi sprzeciwić się totalitarnym rządom przywódcy, nie poparliśmy ich... stali się oni ofiarą własnej armii …," mówi Russell.
"Wiedziałem, że sytuacja będzie ciekawym tłem dla historii o grupie żołnierzy, którzy wkroczyli do surrealistycznego i skorumpowanego kraju, jakim Irak był tuż po zakończeniu wojny. Amerykanie byli przekonani, że Irak jest wypełniony po brzegi telefonami komórkowymi, luksusowymi samochodami oraz innymi skarbami skradzionymi z baśniowo bogatego Kuwejtu. Pojawiła się okazja, aby zabrać coś dla siebie.
"Prawie wszystkie wydarzenia w filmie są prawdziwe ," mówi dalej Russell. "Saddam ukradł złoto z Kuwejtu, przez długi czas uznawano je za zaginione. Kiedy musieliśmy to złoto zwrócić, części brakowało. Wielu żołnierzy stacjonujących w Iraku, nie brało udziału w działaniach wojennych, mimo to po powrocie do domu okrzyknięto ich bohaterami. Wielu Amerykanów opuszczało Irak w przekonaniu, że pozostawiając Saddama u władzy przyczyniają się do pewnej agonii niewinnych ludzi."
Producent filmu, Charles Roven był pod wrażeniem sposobu, w jaki Russell potraktował materiał. "Historię można było opowiedzieć w sposób, w jaki realizowana jest większość filmów z gatunku kina akcji, David zdołał uniknąć stereotypów i z powodzeniem ukazał dramatyczne aspekty filmu, którym towarzyszą elementy akcji i doza ironii," mówi Roven.
"David zawsze traktował rzeczywistość z przymrużeniem oka; to jest jego perspektywa na świat. Najlepszym przykładem jest scena , w której Vig zamierza wrzucić
bombę do kanału, kiedy zauważa, że w palcu ma drzazgę. Ostatnią rzeczą, jakiej można się w takiej sytuacji spodziewać jest drzazga.
Producent Paul Junger Witt, który pracował nad tym projektem od samego początku, zaproponował Davidowi O. Russellowi napisanie scenariusza i reżyserię filmu, dodaje, "David jest oryginalnym i skomplikowanym twórcą, myślicielem. Zestawia horror wojny z unikalnym czarnym humorem i przygodą. Nakręcił ekscytujący film, który ukazuje realia, gdzie liczba ofiar wśród cywili znacznie przewyższa liczbę straconych żołnierzy."
Producent Ed McDonnell określa scenariusz Russella jako "wyjątkowy, ponieważ bierze pod uwagę perspektywę czterech facetów, miażdży systemy wartości, przez jakie patrzyli na świat i pomaga im się zrehabilitować w momencie, kiedy uświadamiają sobie, że za każdą lufą znajduje się kolejna ludzka istota.".
McDonnell opowiada dalej, "Wielu żołnierzy amerykańskich nie miało pojęcia o kulturze, polityce, religii bądź sposobie życia Irakijczyków, kiedy znaleźli się na Bliskim Wschodzie. Nie pomagało to w zrozumieniu i poszanowaniu realnych warunków panujących wtedy w Iraku. Wersja Davida to przedstawienie drogi przebytej przez żołnierzy, podczas której stopniowo ich ignorancja przemienia się w zrozumienie i szacunek."
W czasie prowadzenia poszukiwań, przeglądania książek, artykułów gazetowych i dokumentów dotyczących tematu, Russell miał okazję poznać starszego sierżanta Jima Parkera, który został jednym z trzech konsultantów wojskowych filmu. Parker, były oficer sił specjalnych (walczył w Wietnamie, El Salvador i w wojnie perskiej), opowiedział Russellowi dwie historie, których główne wątki znalazły się w scenariuszu do Złota Pustyni.
"Kiedy stacjonowałem w Wietnamie," mówi Parker, "ryzykowałem własnym życiem w wojnie, o której wiedziałem, że nie będzie miała wpływu na zmianę tamtejszej polityki. W związku z tym chciałem zabrać coś ze sobą; wydawało mi się, że mam prawo zabrać do domu coś za moje poświęcenie. Wraz z innymi pięcioma chłopakami dowiedzieliśmy się o istnieniu 6-tonowego Buddy i postanowiliśmy go ukraść. I ukradliśmy. Jednak nie wzięliśmy wcześniej pod uwagę jego ciężaru, kiedy więc staraliśmy się go przetransportować na 5-tonowym niszczycielu, nie zdołaliśmy go jednak utrzymać i ostatecznie zgubiliśmy na moście. Nie było sposobu na wyciągnięcie 6-tonowego Buddy z rzeki."
Parker mocno odczuwał własną niemoc w Iraku. "Pewnego razu zobaczyłem pułkownika armii USA, który płakał. Został wychowany na dobrego człowieka i żołnierza, a teraz stał bezczynnie przy ogromnej maszynerii wojskowej i patrzył jak po drugiej stronie rzeki wojska irackie mordują własną ludność. Nie mógł niczego zrobić, ponieważ w oficjalnej nocie czytano 'Wojna się skończyła', nasza praca tutaj również." mówił Parker.

WERBOWANIE OBSADY

Po przeczytaniu scenariusza Złota Pustyni , George Clooney był bardzo zainteresowany rolą Archiego Gatesa, karierowicza - cynika, który zamierza w krótkim czasie przejść na emeryturę.
"Zadzwoniłem do Davida O. Russella i powiedziałem, że jestem zainteresowany udziałem w tym projekcie," mówi Clooney. "Jeździłem za Davidem do Nowego Jorku i z powrotem, przekonując, aby to właśnie mnie obsadził w tej roli. Pomysł na film wydawał mi się zupełnie nowatorski i inteligentny. Jest to czarna komedia ; dziwny film akcji z wplecionymi elementami dramatu. Można się nawet pokusić o porównanie niektórych momentów Złota Pustyni do takich klasyków kina jak Lawrence z Arabii i Lista Schindlera, ponieważ we wszystkich trzech przykładach bohaterowie kierują się początkowo tylko i wyłącznie własnym dobrem i korzyściami, by jednak ostatecznie postąpić tak, jak należy. " opowiada Clooney.
Reżyser David Russell mówi, "George jest typem szpakowatego mężczyzny, jakiego wyobraziłem sobie w tej roli, jest również dowcipnisiem, w którym łatwo dostrzec faceta z armii. W dodatku George to wyjątkowo niezależna osobowość, zawsze postępuje tak, jak uważa za stosowne. To jest jedna z cech, jaką musisz posiadać, aby znaleźć się w siłach specjalnych."
Zaangażowanie Clooneya na planie Złota Pustyni nie ograniczało się tylko do wysiłku fizycznego, wymagało od aktora także niezwykłej odporności psychicznej. W czasie zdjęć do filmu pracował na dwóch etatach - trzy dni w Los Angeles w Ostrym dyżurze, a później cztery w Arizonie, bez przerwy przez trzy i pół miesiąca.
W roli Troya Russell chciał obsadzić Marka Wahlberga, ponieważ "Jest w nim coś nieprzewidywalnego i przerażającego, takich właśnie cech szukałem w postaci, jaką miał zagrać na ekranie."
Opowiada Wahlberg, "W scenariuszu zwróciłem uwagę przede wszystkim na to, że opowiada on historię zwyczajnych ludzi - oni nie przypominają Rambo - chcą skorzystać z nadarzającej się możliwości, kiedy niespodziewanie uświadamiają sobie, że dotąd nie wiedzieli w czym uczestniczą i co się wokoło nich dzieje. Zmuszeni są do zadecydowania pomiędzy tym , co dobre a co złe; nagle muszą wykazać się mądrością w otaczającym ich niedoskonałym świecie."
Do udziału w filmie Russell zaangażował także aktora i rappera Ice Cube'a w roli uduchowionego Chiefa. Wybór motywował w taki sposób, "Cube jest silnym emocjonalnie facetem, ma jednak dobre serce, pomyślałem, że warto podkreślić tę stronę jego charakteru na ekranie," mówi Russell.
Ice Cube chciał wziąć udział w Złocie Pustyni z wielu powodów. "Dorastałem oglądając Czas Apokalipsy i Pluton. Złoto pustyni opowiada o wojnie, która toczyła się w moich czasach. Nigdy jednak do końca nie rozumiałem o co chodziło w Iraku, dopóki nie przeczytałem scenariusza," mówi.
Ice Cube był również zadowolony z faktu, że postać Chiefa była kompletnym odejściem w stosunku do ról i filmów, w jakich dotąd grywał oraz jego wizerunku scenicznego. Cube wyjaśnia, "Chief jest bardzo religijny. Wierzy, że Jezus Chrystus pomoże im przetrwać wojnę, bardziej polega na siłach wyższych, aniżeli na wojskowym wyszkoleniu. Większość z dotychczasowych postaci, jakie miałem okazję zagrać, byli to "chłopcy z sąsiedztwa". Perspektywa zagrania postaci uduchowionego żołnierza wydawała się obiecująca."
Uznany reżyser wideoklipów oraz aspirujący twórca filmowy Spike Jonze wystąpił w roli szeregowca Conrada Viga. Russell zobaczył w nim słodkiego, choć złowieszczego postrzeleńca. "Pomyślałem, że Spike mógłby wykorzystać kombinację swoich zdolności, dzięki którym w jednej chwili wydaje się być przyjacielem, aby po chwili zamienić się w kogoś takiego jak Timothy McVeigh," opowiada Russell.

OBÓZ TRENINGOWY

Aktorski kwartet miał okazję zakosztować rygorów życia militarnego, kiedy przed rozpoczęciem produkcji zaproszono panów do udziału w obozie przygotowującym ich do filmu. Aby próba przekształcenia aktorów w wiarygodnych żołnierzy powiodła się, producenci zatrudnili wykwalifikowanych emerytowanych żołnierzy z oddziału Navy SEAL, porucznika Johna Rottgera i pułkownika Kinga Davisa. Rottger, Davis i Jim Parker zdobywali bogate doświadczenie podczas walk w konfliktach w Zatoce Perskiej oraz w Wietnamie.
Rottger wraz z Davisem zabrali Clooneya, Wahlberga, Ice Cube'a i Jonze na tygodniową wyprawę na pustynię w Arizonie. "Uczyliśmy się wzajemnie różnych sztuczek, ponieważ każdy z nich zajmuje w filmie inną pozycję w wojskowej hierarchii. Na przykład George jest żołnierzem sił specjalnych, w związku z czym musiał precyzyjniej posługiwać się bronią niż na przykład Spike, który jest tylko rezerwistą," mówi Rottger. Wielu innych aktorów występujących w filmie, w tym Mykelti Williamson, również otrzymało specjalnie przeszkolenie w różnych technikach wojskowych.
Pomimo rygorów treningu, Clooney wspomina to jako ważne i ciekawe doświadczenie. "Major Jim Parker, który niestety zmarł na raka podczas kręcenia filmu, był moim konsultantem na planie. Walczył w Wietnamie i Iraku. Jego doświadczenie, opowieści, wreszcie jego wiedza była siłą, na bazie której stworzyłem mojego bohatera," opowiada.
Ice Cube wyraża się krótko: "To było prawdziwe przeżycie."
Porucznik Rottger był na planie przez cały czas produkcji, aby upewnić się, że jego "rekruci" są w formie i aby w razie potrzeby móc odpowiedzieć na każde pytanie, jakie mogą mieć członkowie ekipy.
Twórcom filmu zależało nie tylko na odpowiednim zrekonstruowaniu realiów, jakie panowały wówczas po stronie amerykańskiej, starali się dołożyć wszelkich starań, aby w prawdziwym świetle pokazać zarówno żołnierzy jak i mieszkańców irackich. W tym celu zwrócono się o pomoc do Irackich i Muzułmańskich doradców.
"Już na początku rozpoczęcia produkcji byliśmy świadomi, że nie nakręcimy Złota Pustyni bez pomocy ze strony przedstawicieli społeczności irackiej," mówi Roven. "Poprosiliśmy liderów kilku społeczności w Los Angeles o przeczytanie scenariusza. Byli na tyle uprzejmi, że skontaktowali się z innymi przedstawicielami w Detroit i San Diego, gdzie występują największe skupiska ludności irackiej w USA. Cenne uwagi, jakie wprowadzili, sprawiły, że nasz scenariusz był bliższy prawdzie. ".
Najważniejszymi konsultantami byli Sayed Moustafa Al-Qazwini, religijny przywódca w hrabstwie Orange w Kalifornii, który urodził się i wychował w Iraku, gdzie przebywał jeszcze w okresie rewolty i wybuchu konfliktu; Sermid Al-Sarraf, urodzony w USA Irakijczyk, prawnik, który uczęszczał do jednej szkoły z najstarszym synem Saddama Husseina w Iraku, teraz mieszka w Los Angeles i jest aktywnym członkiem społeczności muzułmańskiej w Południowej Kalifornii; oraz Al No'mani, twórca filmowy z Iraku, który aktualnie mieszka w Detroit, przed wybuchem wojny był jedną z największych gwiazd kina i telewizji w rodzinnym kraju.
Al-Qazwini okazał się bardzo pomocny przy okazji kulturowych i religijnych aspektów scenariusza, jak również doboru odpowiednich kostiumów. W rzeczywistości Al-Qazwini pożyczył ekipie własne religijne szaty i turban dla aktora, który zagrał w filmie księdza.
Al-Sarraf asystował w szkicowaniu map i znaków wykorzystanych w filmie, tłumaczył też słowa Russella na arabski. Pomagał również scenografom użyczając zdjęcia i produkty z Iraku.
Al No'mani, który występuje w filmie w małej roli, był nauczycielem dialektu dla aktorów, grających w filmie Irakijczyków. Nauczył ich również jak mówić po angielsku z irackim akcentem. Al No'mani miał szczytne cele, jak wyjaśnia, "Każdy kraj arabski posługuje się innym dialektem. Irak jest najlepszym przykładem na istnienie ogromnej ilości takich dialektów. Akcja Złota Pustyni rozgrywa się na południu nieopodal Karbala, natomiast w filmie pojawiają się postacie z Baghdadu, gdzie mówi się zupełnie inaczej."
Al No'mani był na planie codziennie, pracował nad poprawnością dialektów, oraz odpowiadał za poprawny wygląd postaci z perspektywy kulturowej. "Obserwowałem wszystkich, aby upewnić się, że ruchy i gesty były autentyczne. Dla przykładu , kiedy mała dziewczynka jest świadkiem śmierci swojej matki, pokazałem jej tradycyjny, iracki gest, jakiego używają tamtejsi mieszkańcy, kiedy tracą kogoś bliskiego," opowiada.
Członkowie ekipy dużo uwagi zwracali też na obsadę statystów, którzy mieli zagrać w filmie Irakijczyków. "Staraliśmy się obsadzić jak najwięcej rodowitych Irakijczyków. Dzięki temu mieliśmy okazję poznać wielu ludzi, którzy przetrwali wojnę," mówi Russell.
"Wielu Irakijczyków zagrało w filmie Irakijczyków; warto zwrócić uwagę na braci JABIRA i GHANEMA ALGARAWI," opowiada Russell. "Przed wybuchem wojny byli nauczycielami w Iraku, brali udział w walkach przeciwko wojskom irackim przed ucieczką do Stanów Zjednoczonych ."
Bracia byli autorami wielu sloganów skierowanych przeciwko Saddamowi, które znalazły się na tysiącach budynków w Iraku w 1991. Filmowcy zwrócili się do nich z prośbą o namalowanie podobnych haseł w zbudowanej na potrzeby filmu wiosce. Jabir Algarawi przyznaje, że ponowna konfrontacja z takimi doświadczeniami była "wyjątkowo stresująca i przygnębiająca. Jestem jednak zadowolony, że film zwróci uwagę na ludzi, prawdopodobnie nawet z mojej rodziny, którzy nadal przebywają w więzieniach i obozach w Iraku."

NA PUSTYNI

Proces wyszukiwania odpowiednich miejsc do sfilmowania Złota pustyni okazał się prawdziwym wyzwaniem dla ekipy. Z powszechnie znanych przyczyn niemożliwe było kręcenie zdjęć w Iraku, dlatego też rozpoczęto zakrojone na szeroką skalę poszukiwania. Kolejną przeszkodą, jak się później okazało, był fakt, iż na pustyni irackiej nie ma wzniesień ani żadnej roślinności. "Pamiętam dobrze transmisje z konfliktu w Zatoce w CNN," mówi Roven, "byłem zdziwiony, że Irak jest tak płaskim krajem. Mogłeś patrzeć przed siebie i widziałeś nieskończoność."
Ekipa poszukiwała nie tylko nizinnej i pozbawionej roślinności okolicy, lecz terenów, które można określić jako przemienne, nadające filmowi złudzenie ogromnej przestrzeni, oraz przemieszczania się w kierunku gór, w miarę jak bohaterowie zbliżają się do granicy z Iranem.
Ostatecznie znaleziono odpowiadające kryteriom miejsce na terytorium Północnej Ameryki, w El Centro w Kalifornii, gdzie przez trzy tygodnie realizowano zdjęcia na pustyni pośród częstych bryz. ; w Mexicali w Meksyku, gdzie nienaruszony przez człowieka krajobraz posłużył jako tło do sekwencji otwierającej film; oraz w Casa Grande, w Arizonie, gdzie porzucone resztki wyposażenia posłużyły za zaplecze, na którym scenograf Catherine Hardwicke odtworzyła irackie wioski i bunkry.
Hardwicke wspomina współpracę pasjonującą współpracę z Davidem Russellem. "W zamierzeniach Davida wszystko miało wywoływać natychmiastową reakcję," mówi Hardwicke. "Dlatego też zamiast miasta ze szpitalem, posterunkiem policji lub budynkami mieszkalnymi, stworzyliśmy piwnice, świątynie z minaretami, fortece, oraz podziemne bunkry. Każda kolejna dekoracja stanowiła dla nas wspaniałe i twórcze wyzwanie."
Wiele trudności powstało w związku z poszukiwaniem modeli do stworzenia tych dekoracji. Wspomina Hardwicke, "Dysponowaliśmy, oczywiście, taśmami ze stacji CNN, z których korzystaliśmy. Nie ukazywały one jednak pełnej perspektywy, nie wiedzieliśmy jak dokładnie wyglądały tradycyjne wioski irackie. Dużo czasu spędzaliśmy w bibliotekach architektonicznych, w których jednak oglądaliśmy głównie już nieaktualne fotosy. Wysłaliśmy więc dwoje ludzi do Iraku, w różnym czasie, aby zrobili dla nas zdjęcia. Mieliśmy okazję skorzystać z indywidualnych zbiorów niektórych irackich konsultantów i statystów. Rola tych zdjęć była nieoceniona, ponieważ tylko i wyłącznie dzięki nim mieliśmy okazję podpatrzeć jak wygląda Irak dzisiaj."
Największą dekoracją na planie był plac wioski. Musiał mieć ogromne gabaryty i głębię, ponieważ rozgrywało się tam wiele istotnych dla akcji filmu wydarzeń. Hardwicke z zaangażowaniem pracowała nad rekonstrukcją tego, co zobaczyła na zdjęciach i porównaniem ich z perspektywą Russella. "Zmieszałam starożytne klasztory z funkową i zaśmieconą nowoczesną technologią," opowiada Hardwicke.
Najlepszym tego przykładem są bunkry, które od samego początku stanowiły kompletną wariację stylistyczną. "David chciał dostrzec najbardziej istotny konflikt tego kraju, zderzenie pomiędzy odizolowanym życiem małych wiosek a skomplikowaną technologią i konsumpcyjnością, która stała się jedną z przyczyn wojny z zamożnym Kuwejtem. Bardzo źle potraktowaliśmy bunkry, przystroiliśmy dziwacznymi rurami, różnymi przewodami elektrycznymi umiejscawianymi zupełnie przypadkowo, podczas gdy pokoje wypełnialiśmy telefonami komórkowymi oraz wieloma innymi nieprzydatnymi, lecz luksusowymi przyrządami," mówi Hardwicke.
Rekwizyty okazują się być bardzo istotne, zwłaszcza w scenie, w której Troy jest przetrzymywany w bunkrze i nie może z niego uciec, wtedy podnosi z ziemi telefon komórkowy, dzwoni do żony w Detroit, aby powiedzieć, że ją kocha. W innej scenie, kiedy dotychczasowy transport dla żołnierzy amerykańskich okazuje się nieprzydatny, przejmują kolumnę luksusowych samochodów, którymi zamierzają przeprawić się przez pustynię.
"Widzowie będą mieli okazję spojrzeć na tę wojnę i region inaczej, ponieważ chcieliśmy opowiedzieć historię dokładnie, zachowując jednak kontrast w stosunku do tego, co ludzie spodziewają się zobaczyć na ekranie.", dodaje Hardwicke.

FILMOWANIE HISTORII : MEDIA TO INFORMACJA

Reżyser David Russell starał się podzielić wizualny styl filmu na trzy różniące się od siebie części, wynikające ze zmian, jakie następują w scenariuszu.
Złoto pustyni rozpoczyna się sceną, w której żołnierze balują . Potem wskakują do Humvee z zamiarem ograbienia wiosek ze złota. Trochę później zaczynają się dziać dziwne rzeczy, których nikt się nie spodziewa. Wszystko wymyka się spod kontroli. Chciałem więc, aby strona wizualna odzwierciedlała to szaleństwo" mówi Russell.

Russell konsultował się z operatorem Newtonem Sigel w sprawie technik filmowania, które posłużyłyby do przekazania uczucia oderwania i nieprzynależności. "Wspólnie z Davidem zdecydowaliśmy, że w początkowych sekwencjach filmu, kiedy wojna właśnie zmierza ku końcowi, będziemy starać się unikać kolorów, aby nadać temu charakter dokumentu z konfliktu, który wszyscy widzieliśmy," mówi Sigel.
"Chciałem tym zasymbolizować złudne nadzieje żołnierzy wiązane z zakończeniem wojny," mówi Russell.
Wyjaśnia Sigel, "Używaliśmy przy tym procesu nazywanego "wybielanym bypassem - bleach bypass, w którym pomija się etap wybielania przy wywoływaniu filmu, co pozostawia warstwę srebra na negatywie."
Kiedy czterej żołnierze wyruszają w poszukiwaniu skarbu, znajdują się w sytuacjach, w których uczestniczą i na które wpływ wywierają inni ludzie, co wydaje się dla nich trudne, ponieważ przez cały okres wojny, byli odizolowani w obozach. "David pragnął odtworzyć uczucie, które pojawia się, gdy człowiek znajduje się w bliżej nieokreślonym miejscu, w którym jednak nagle wszystko zaczyna dostrzegać, ponieważ nic nie sprawia wrażenia swojskiego i znanego, " mówi Sigel. "Zmieniliśmy więc film na Ektachrome, powszechnie używanego przez wielu ludzi."
"Zmiana filmu niedostrzegalna dla wielu, dała o sobie znać w kamerze poprzez efekt szybkiego "posiwiania", jaki wywoływała," przyznaje Russell. "Dzięki podmianie otrzymaliśmy zadziwiające i surrealistyczne kolory, które posłużyły do zilustrowania, jak bardzo zdezorientowani byli żołnierze na tym etapie wyprawy."
W trzecim akcie Archie, Troy, Chief i Vig dokonują moralnych wyborów. "Wtedy sprawiają wrażenie, że powoli akceptują samych siebie. Wtedy też powraca zwyczajny film z większą saturacją kolorów, dzięki którym na ekranie robi się cieplej i przyjaźnie," wyjaśnia Sigel.
Russell porównywał trzy i pół miesięczne zdjęcia do Złota Pustyni z trudno wygraną bitwą. Mówi, "Wszyscy mocno zestresowani przetrwaliśmy ten czas, któremu towarzyszyła wysoka temperatura powietrza i wichury, przez co pochłanialiśmy niezamierzenie duże ilości piasku. To wszystko w trakcie realizacji filmu, z którym wiązaliśmy duże nadzieje. Staraliśmy się, aby zainteresował publiczność, był wypełniony emocjami, szokujący, zabawny i aby podnosił na duchu. Jeżeli tego dokonaliśmy, odnieśliśmy wielkie zwycięstwo."

OBSADA…

GEORGE CLOONEY (starszy sierżant Archie Gates) wystąpił ostatnio w przychylnie przyjętej przez krytyków adaptacji powieści Elmore'a Leonarda, Co z oczu, to z serca . Clooney zbierał pochwały za rolę czarującego złodzieja, Jacka Foleya. Ukończył również pracę na planie nowego filmu braci Coen, O Brother, Where Art Thou? i w filmie produkcji Warner Bros., The Perfect Storm.
Najlepiej jest jednak znany publiczności na całym świecie z roli dr Douga Rossa, nagradzanej nominacjami do nagród Emmy, Złotego Globa, Screen Actors Guild i People's Choice, jaką stworzył w serialu Ostry dyżur.
Clooney dorastał w Kentucky, jest synem prezentera stacji American Movie Classics, Nicka Clooneya, siostrzeńcem piosenkarki Rosemary Clooney i kuzynem aktora Miguela Ferrera. W 1982 przeprowadził się do Los Angeles z przekonaniem, że zostanie aktorem, jednak przez rok pobytu w Hollywood był bezrobotny. Wkrótce zaczęto obsadzać go w wielu serialach; Siostry, Roseanne, The Facts of Life, Bodies of Evidence i Baby Talk, zanim w 1994 dołączył do utalentowanego zespołu Ostrego dyżuru.
Na scenie Clooney występował w nagrodzonej sztuce Vicious w chicagowskim Steppenwolf Theatre. Grywał także w innych przedstawieniach; Wrestlers, The Writer, The Biz, South Pacific i In My Father's House.

MARK WAHLBERG: (sierżant Troy Barlow) debiutował na dużym ekranie w komedii Penny Marshall, Renaissance Man, zaraz potem wystąpił u boku Leonardo Di Caprio w The Basketball Diaries. Pierwszą główną rolę zagrał w obrazie Fear, w reżyserii Jamesa Foleya. Wahlberg wystąpił obok Billa Paxtona w niezależnej produkcji Traveler. Pierwszy ważny sukces kasowy w karierze Wahlberga przyszedł wraz z premierą Mocnego uderzenia. Jednym z ostatnich filmów aktora jest The Corrupter, na planie którego już po raz drugi pracował z Foleyem.
Najważniejszą dotychczasową rolą Wahlberga jest udział w nominowanym do Oskara filmie Paula Thomasa Andersona, Boogie Nights, gdzie wystąpił wraz z Julianne Moore.
Wahlberg zakończył pracę przy filmie The Yards, z Charlize Theron, Joaquinem Phoenix i Jamesem Caanem w reżyserii Jamesa Graya.
Karierę w przemyśle rozrywkowym zaczynał jako rapper, ma na koncie dwie przebojowe płyty.

Aktor, scenarzysta, reżyser, producent, rapper i producent muzyczny ICE CUBE (Chief) jest wcieleniem dzisiejszego człowieka Renesansu i liczącą się postacią w kulturowym kanonie swojego pokolenia.
Jest autorem scenariusza, reżyserem, producentem i odtwórcą głównej roli w filmie The Player's Club, napisał scenariusz do filmu Next Friday, w którym zagra jedną z głównych ról. Next Friday jest kontynuacją filmu Friday, sprzed kilku lat, w którym Cube wystąpił, był współscenarzystą i koproducentem. Inne filmy, w których wystąpił to Dangerous Ground, Anaconda, Studenci oraz w olśniewającym debiucie reżyserskim Johna Singletona, Chłopaki z sąsiedztwa, który był jednocześnie debiutem Ice Cube jako aktora w 1991. Udział w Chłopakach z ... przyniósł debiutantowi wyróżnienia od Chicago Film Critics Award dla najbardziej obiecującego nowego aktora (Most Promising New Actor). Tytuł filmu jest jednym z wersów, jakie pięć lat wcześniej rappował nastoletni Cube.
Ice Cube zaczął rapować w wieku 14 lat w dzielnicy South Central w Los Angeles, był jednym z pionierów gangsta rapu, gatunku muzycznego, którego redefiniował na przestrzeni lat przy pomocy grupy N.W.A. Napisał utwory Boyz N the Hood, Doperman, 8 Ball na album grupy pod tytułem N.W.A. And The Posse, pisał też teksty na kolejnych płytach N.W.A; Eazy Duz It i Straight Outta Compton.
W 1990 Ice Cube rozpoczął karierę solową. Pierwszy album, AmeriKKKa's Most Wanted, w czasie pierwszych 10 dni sprzedaży zyskał status platynowego. Następny - Kill At Will, również był krążkiem platynowym. Kolejne solowe płyty Cube'a również odnosiły sukces; Death Certificate, Bootlegs & B-Sides, The Predator i Lethal Injection. Ostanią płytą, jaką wydał jest War and Peace Vol.1 (The War Disc). Druga część albumu zatytułowana, Peace pojawi się na rynku wkrótce. Ice Cube jest powszechnie uznanym producentem muzycznym, pracował z Mack-10 i WC (Westside Connection), oraz wieloma innymi.

Złoto pustyni jest debiutem aktorskim SPIKE'A JONZE (Conrad Vig), znanego dotąd głównie jako reżyser doskonałych wideoklipów muzycznych, filmów krótkometrażowych i reklamowych, Jonze skończył też prace nad debiutem fabularnym, Being John Malkovich, w którym wystąpili John Cusack, Cameron Diaz, Catherine Keener i John Malkovich.
Jonze był nominowany do dwóch nagród stacji MTV w 1998 - MTV Video Awards, pierwsza za najlepszy przełomowy klip (Best Breakthrough Video) Seana Lennona, pod tytułem Home, oraz za wideo roku za It's All About the Benjamins, w wykonaniu Puff Daddy'ego & the Family featuring Lox, Lil Kim & the Notorious B.I.G. & Fuzzbubble. Utwór Puff Daddy'ego zdobył nagrodę publiczności.
Jonze jest prawie corocznie nagradzany przez MTV kolejnymi nagrodami i nominacjami, za wideoklipy Bjork - It's So Quiet, The Pharcyde - Drop, R.E.M.- Crush With Eyeliner i Electrolite (współrealizowana z Peterem Care), Weezer - Sweater Song i Buddy Holly i wreszcie Beastie Boys - Sabotage, za reżyserię którego zebrał dobre recenzje krytyków i nagrody MTV dla najlepszego reżysera, klipu i wyróżnienie dla najbardziej nowatorskiego pomysłu, oraz Gold Clio dla najlepszego wideoklipu muzycznego, oraz wyróżnienie od Music Video Producers Association dla najlepszego klipu i reżysera w 1994.

NORA DUNN (Adriana Cruz) zdobyła popularność dzięki udziałowi na planie serialu komediowego Saturday Night Live w latach 1984-1989.
Ma dodatkowo na koncie udział w wielu filmach fabularnych, Drop Dead Gorgeous, Bulworth, Father of the Bride Part 2, Kocham kłopoty, Born Yesterday, Passion Fish, Pracująca dziewczyna, wkrótce wystąpi w nowym filmie Mike'a Nicholsa, What Planet Are You From?, u boku Annette Bening i Garry'ego Shandling.
Dunn zdobywała doświadczenie występując na scenach w Chicago. Jest absolwentką Art Institute of Chicago, studiowała też w San Francisco w Jean Sheldon Acting Workshop.
Aktorka gra nie tylko w telewizji, kinie, występuje z własnym monodramem w teatrach na terenie USA. Jest również autorką książki Nobody's Rib.

MYKELTI WILLIAMSON (pułkownik Horn) odniósł sukces występując w jednej z głównych ról w nagrodzonym Oskarami filmie Forrest Gump, u boku Toma Hanksa. Istotna dla filmu postać Bubba zjednała mu rzesze fanów wśród krytyków i publiczności.
Aktualnie pracuje na planie serialu, The Hoop Life, nowego dramatu stacji Showtime przedstawiającego życie ludzi związanych ze środowiskiem profesjonalnej koszykówki na i poza boiskiem.
Williamson wystąpił również w wielu filmach fabularnych - Primary Colors, Gatunek II), Lot skazańców, Truth or Consequences, Gorączka, Czekając na miłość, Uwolnić orkę, Uwolnić orkę II, Skrawki życia.

JAMIE KENNEDY (Walter) mogliśmy oglądać na ekranach kin w filmie Afera Bowfingera u boku Eddiego Murphy i Steve'a Martina. Wcześniej wystąpił w przebojowych Krzyku i Krzyku 2. Za rolę w drugiej części horroru został nagrodzony wyróżnieniem dla najlepszego aktora drugoplanowego przy okazji dorocznych Blockbuster Awards.
Kennedy wystąpił oprócz tego w Romeo i Julii z Claire Danes i Leonardo DiCaprio, oskarowym Lepiej być nie może i Wrogu publicznym z Willem Smithem i Genem Hackmanem.
Brał udział w wielu niezależnych produkcjach, w komedii Starf*cker, która miała swoją premierę na Międzynarodowym Festiwalu w Los Angeles; Clockwatchers, przeboju na Sundance Film Festival w 1997, z Parker Posey i Lisą Kudrow; oraz The Debtors z Randy Quaidem i Michaelem Cainem.
W krótkim czasie w kinach w USA pojawi się kolejny film z udziałem Kennedy'ego, Boiler Room, w którym wystąpił u boku Giovanniego Ribisi i Bena Afflecka.

CLIFF CURTIS (Amir) znany jest jako odtwórca charakterystycznych postaci silnych facetów, zagrał w wielu filmach w rodzimej Nowej Zelandii. Pośród tych projektów znajdują się, nagrodzony Oskarem Fortepian z Holly Hunter i Harveyem Keitel; Desperate Remedies, za który otrzymał nagrodę New Zeland Film Award, dla najlepszego aktora drugoplanowego; Rapa Nui, wyprodukowanego przez Kevina Costnera; Kahu & Maia w reżyserii Davida Blythe; Once Were Warriors Lee Tamahori, za którą otrzymał nominację New Zealand Film Award dla najlepszego aktora drugoplanowego.
Inne filmy Curtisa poza Nową Zelandią to przede wszystkim - Deep Rising, Stephena Sommersa; Wirus z Jamie Lee Curtis i Donaldem Sutherlandem; film Ivana Reitmana, Sześć dni, siedem nocy. Curtis zagrał też u boku samego Ala Pacino w filmie Michaela Manna, Insider. Teraz pracuje na planie filmu Jubilee w Nowej Zelandii.
Oprócz ról kinowych, Curtis często uczestniczył w nowozelandzkich produkcjach telewizyjnych. Wystąpił w Overnight, za co został wyróżniony nominacją New Zealand Television Award dla najlepszego aktora. Curtis spędził ponad rok w New Zealand Drama School, zanim rozpoczął naukę w prestiżowej Teatro Dimitri Scoula w Szwajacarii. Role teatralne Curtisa to - Makbet, The Cherry Orchard, The Merry Wives of Windsor i Porgy and Bess.

SAID TAGHMAOUI (Kapitan Sa'id) jest znany polskiej publiczności, mogliśmy nie tak dawno oglądać go u boku Kate Winslet w filmie W stronę Marakeszu. Wcześniejszy film aktora, to również znana w Polsce, Nienawiść, produkcji francuskiej, która wszystkim trzem głównym bohaterom przyniosła statuetki Cezara.
Taghmaoui urodził się i wychowywał w Paryżu, gdzie zanim rozpoczął karierę aktora w muzycznych wideoklipach, próbował swoich sił w profesjonalnym boksie. Grywał w filmach krótkometrażowych, filmach telewizyjnych, zanim pojawił się na dużym ekranie. Teraz z powodzeniem występuje w różnych projektach we Włoszech, Hiszpanii, Niemczech i Maroku - kraju, z którego się wywodzi.

TWÓRCY FILMU…

Debiutanckim filmem DAVIDA O. RUSSELLA (Scenariusz/Reżyseria) był Spanking the Monkey, który po raz pierwszy pokazano na Festiwalu Filmowym w Sundance, gdzie również został wyróżniony nagrodą publiczności w 1994. Pierwszy film Russella uznano także za najlepszy film i scenariusz roku z okazji dorocznych Independent Spirit Awards.
Drugi film Russella, komedia Flirting with Disaster. znalazła się w ponad 30 zestawieniach najlepszych filmów podsumowujących produkcje z 1996 roku.

CHARLES ROVEN (Produkcja) to jedna z najbardziej utalentowanych postaci w przemyśle filmowym. Jest szefem multimedialnej firmy Atlas Entertainment. W ostatnim czasie Atlas Entertainment połączył siły z Gold/Miller w celu stworzenia firmy zajmującej się produkcją filmową, muzyczną i telewizyjną. Nowa kompania współpracuje również z potentatem MP3.com przy promowaniu muzyki w internecie.
Do wyprodukowanego w 1998 przeboju Miasto Aniołów, który zarobił ponad 200 milionów dolarów na całym świecie , Roven stworzył ścieżkę dźwiękową, na której znaleźli się artyści nagrywający dla Atlas/Third Rail, muzycznego departamentu firmy Atlas.
Miasto Aniołów (City of Angels) zadebiutowało w kinach po premierze innych filmów wyprodukowanych przez Rovena, W stronę zła, thrillera z Denzelem Washingtonem, Johnem Goodmanem i Donaldem Sutherlandem; przeboju kinowego 12 małp (12 Monkeys), w reżyserii Terry'ego Gilliama z Brucem Willisem, Bradem Pittem i Madeleine Stowe. Inne filmy, nad którymi pracował Roven to - Heart Like A Wheel, Johnny Przystojniak, The Blood of Heroes.
W 1990 Roven założył Roven Cavallo Entertainment, wytwórnię filmową i muzyczną z Robertem Cavallo; która zamieniła się w Atlas Entertainment w 1994, kiedy dołączyła do nich Dawn Steel. Oprócz filmów produkowanych przy współpracy Atlas, Roven był zaangażowany w realizację Cadillac Man, Diagnozy zbrodni, Reagge na lodzie, Zakonnica w przebraniu 2, Man's Best Friend i Angus, stworzył też jeden z najlepiej zarządzanych w przemyśle dział muzyczny. Obok Morissette i Goo Goo Dolls, klientami Atlas/Third Rail są Green Day, Savage Garden, Weezer, Luscious Jackson i Jude.

PAUL JUNGER WITT (Produkcja) jest partnerem w Witt-Thomas Productions, odpowiedzialnej za wiele popularnych seriali telewizyjnych - Soap, nagradzane Emmy, The Golden Girls, Benson, Empty Nest, Hail to the Chief, Blossom, Nurses i The John Laroquette Show.
Witt w 1984 debiutował z pierwszą produkcją fabularną, Firstborn, z Teri Garr i Peterem Wellerem. Wyprodukował Stowarzyszenie umarłych poetów, nagrodzone Oskarem za scenariusz nominację dla najlepszego filmu, oraz Diagnozę zbrodni, z Richardem Gere, Kim Basinger i Umą Thurman.
Witt zdobył Emmy za film telewizyjny Brian's Song. Wyprodukował również wiele innych - Griffin Loves Phoenix, No Place to Run, Cold Night's Death, Home For the Holidays i The Letters, jak również The Partridge Family i The Rookies.
Złoto pustyni, jest debiutancką produkcją Witta w wytwórni Coast Ridge Productions.

EDWARD L. McDONNELL (Produkcja) dołączył do Witt-Thomas Films w lutym 1996 po pięciu latach spędzonych na stanowisku dyrektora wytwórni aktora Stevena Seagala, Seagal-Nasso Productions. Pracował nad filmami, w których grał Seagal - Out for Justice, Liberator, oraz Na zabójczej ziemi i Liberator 2. Na początku swojej kariery pracował z Paulą Weinstein i spędził cztery lata u boku Henry'ego Winklera w firmie aktora, Monument Pictures.

KELLEY SMITH-WAIT (Kierownictwo Produkcji) była jednym z producentów filmów Atlas Entertainment - Miasta Aniołów, W stronę zła, oraz 12 małp, Angus, Man's Best Friend i Diagnozy zbrodni. Smith-Wait odpowiada w Atlas Entertainment za wszelkie sprawy związane z produkcją.
Ukończyła Arizona State University na wydziale dziennikarstwa, później pracowała jako koordynator produkcji i post-produkcji na planie filmu The Blood of Heroes, oraz ponownie jako koordynator przy okazji Cadillac Man.

GREGORY GOODMAN (Kierownictwo Produkcji) był jednym z producentów takich filmów jak, Candy Man, Kalifornia z Bradem Pittem i Juliette Lewis, Canadian Bacon, Żyleta, Ślub po polsku z Claire Danes i Gabrielem Byrne. Był producentem filmu Hit Me.
Goodman ukończył University of California w Berkeley na wydziałach historii i ekonomii. Karierę w przemyśle zaczynał od pracy producenta planu w Propaganda Films w 1992.

BRUCE BERMAN (Kierownictwo Produkcji) rozpoczynał drogę na wyżyny przemysłu filmowego jako asystent Jacka Valenti w MPAA w Waszyngtonie i jednocześnie kończył wydział prawa w Georgetown University. Po przeprowadzce do Los Angeles, pracował w Casablanca Films, a później w Universal Pictures, gdzie w krótkim czasie został mianowany wice-przewodniczącym ds. produkcji.
Berman następnie przeniósł się do Warner Bros. na stanowisko wice-przewodniczącego produkcji. Szybko promowano do pozycji przewodniczącego całej produkcji, a wkrótce szefem światowej produkcji kinowej w Warner Bros. Pod jego skrzydłami zrealizowano i dystrybuowano takie filmy jak Wożąc panią Daisy, Chłopaki z ferajny, Uznany za niewinnego, Robin Hood: Książę Złodziei, Batman Forever, Malcolm X, Bodyguard, JFK, Ścigany, Dave, Czas zabijania i Twister.
W 1996 Berman zapoczątkował Plan B Entertainment, niezależną wytwórnię pracującą na terenie studia Warner Bros., która wkrótce została przejęta przez Village Roadshow Pictures, gdzie Berman pełni teraz obowiązki przewodniczącego. Poprzez Village Roadshow Pictures, Berman wyprodukował wiele przebojów minionego sezonu - Totalną magię, Depresję gangstera, Matrix i Piekielną głębię, oraz nowe propozycje Gossip i Three to Tango.
Village Roadshow Pictures aktualnie pracuje nad 21 projektami na różnych etapach produkcji w wytwórni Warner Bros.

Koproducent filmu, DOUGLAS SEGAL jest absolwentem New York University. Przez ponad dekadę pracował w Nowym Jorku jako scenarzysta i reżyser sztuk wystawianych na Off-Broadwayu i nauczyciel w prestiżowej szkole aktorskiej Lee Strasberg Theater Institute.
Tuż po przeniesieniu się do Los Angeles, Segal pracował w stacji telewizyjnej Lifetime Television w dziale filmowym, zanim zmienił stanowisko na pracę w dziale przygotowywania nowych pomysłów w Steel Pictures. Wynikiem jego pracy była popularna komedia Reagge na lodzie, wyprodukowana przez Dawn Steel.
Segal dołączył do Atlas Entertainment w 1994. Był producentem Miasta Aniołów i filmu Angus.

KIM ROTH (Koprodukcja), pełni rolę wice-przewodniczącej w Witt-Thomas Films, gdzie pracuje od początku kariery. Rozpoczynała od działu telewizyjnego i seriali It's a Living i Golden Girls. Była zaangażowana w realizację filmów - Stowarzyszenie umarłych poetów, Diagnoza zbrodni, Mixed Nuts. Na nowym stanowisku w Witt-Thomas Films pracuje od lutego 1996.

NEWTON THOMAS SIGEL (Zdjęcia) odnosi sukcesy zarówno w produkcjach dokumentalnych, telewizyjnych, muzycznych wideoklipach i filmie. Pracował na planie, Apt Pupil, Fallen, Krew i wino, Podejrzani - nominacja do Independent Spirit Award, The Trigger Effect, Foxfire, Blankman, Money for Nothing, Indian Summer, Into the West, Salmonberries i Crossing the Bridge.
Zrealizował dokument Witness to War nagrodzony Oskarem , kolejny El Salvador, Another Vietnam był do niego nominowany. Sigel był jednym z realizatorów dokumentów - When the Mountains Tremble i Report from the Front.

CATHERINE HARDWICKE (Scenografia) projektowała dekoracje do filmów Tombstone, Miejski obłęd, The Newton Boys, Tank Girl, Two Days in the Valley, Oddział, I'm Gonna Get You Sucka i SubUrbia. Na planie ostatniego była również reżyserem drugiego planu.
Zaprojektowała nominowany do Grammy animowany wideoklip grupy Dave Matthews Band, What Would You Say.
Hardwicke ukończyła architekturę na University of Texas w Austin, gdzie zaprojektowała i zrealizowała wiele pomysłów, zanim zdecydowała się kontynuować edukację na wydziale filmowym UCLA. Pierwszy film krótkometrażowy, jaki miała okazję zrealizować pod tytułem Puppy Does the Gumbo, zdobył wyróżnienie Nissan Focus Award za animację i eksperymentalną technikę realizacji.

ROBERT LAMBERT, A.C.E. (Montaż ) pracował przy montażu wielu uznanych filmów, jak Without Limits, z Donaldem Sutherlandem i Billym Crudupem; Blue Sky z Jessicą Lange i Tommym Lee Jonesem; Ed; Blue Chips z Nickem Nolte; Ponad prawem ze Stevenem Seagalem; The Last Action Hero z Arnoldem Schwarzeneggerem, Hotel New Hampshire; The Border z Jackiem Nicholsonem; The Final Countdown z Kirkem Douglasem i Martinem Sheenem; Dwóch Jake'ów z Jackiem Nicholsonem; Sorcerer; The Driver z Ryanem O'Neal; If This is Tuesday, This Must Be Belgium; Critical Condition z Richardem Pryorem.
Pełnił także obowiązki reżysera drugiego planu podczas realizacji, Blue Sky, Hotel New Hampshire, The Border, The Final Countdown i Dwóch Jake'ów.
Lambert pracował przy montażu nagrodzonego Oskarem, dokumentu, The Hellstrom Chronicles, wideoklipu Stinga Bring on the Night, nagrodzonego Grammy, filmów WATTSTAX; The Secret Life of Plants, nominowanych do nagród Eddie; Visions of Eight, dokumencie zrealizowanym przez ośmiu wybitnych reżyserach, opowiadającym o Igrzyskach Olimpijskich w Monachium w 1972 roku.
W telewizji Lambert pracował m.in.; przy filmie Davida Wolpera, I Will Fight No More Forever i Life Goes to the Movies. Zdobył nominacje do nagrody Emmy za obydwa filmy oraz został uhonorowany nagrodą Eddie za Life Goes to the Movies.

KYM BARRETT (Kostiumy) ma w swoim dorobku wiele uznanych filmów, w tym najnowszą wersję klasycznego dramatu zrealizowaną przez Baza Luhrmanna, Romeo i Julia, za którą była nominowana do nagrody Saturn; Zero Effect w reżyserii Jake'a Kasdana z Benem Stillerem i Billem Pullmanem; animowany Titan A.E., Arta Vitelloo; oraz hit Matrix, z Keanu Reevesem i Laurencem Fishburne.
W rodzimej Australii pracowała przy The Alchemist, z Geoffreyem Rush, w reżyserii Neila Armfielda; Henryku V; Falsettos w Sydney Theatre Company; Lady Bracknell's Confinement na Melbourne Festival; Aftershock i A Little Like Drowning w Belvoir Street Theatre.

Muzykę CARTERA BURWELLA polscy widzowie mogli ostatnio usłyszeć w filmie Sprawa honoru, jest również autorem ścieżki dźwiękowej do pierwszego filmu Spike'a Jonze, Being John Malkovich, oraz do filmów - The Corruptor z Markiem Wahlbergiem, i Mystery, Alaska.
Skomponował muzykę do filmów braci Coen - The Big Lebowski, Fargo, Hudsucker Proxy, Barton Fink, Ścieżka strachu, Raising Arizona i Blood Simple. Pracował na planie filmów Michaela Caton-Jonesa - Jackal, Rob Roy, This Boy's Life i Doc Hollywood; oraz z Jamesem Foley - Komora, Fear i Two Bits.
Pozostałe filmy, do których napisał muzykę - Gods and Monsters, Kraina Hi Lo, Velvet Goldmine, Teoria spisku, Zabójcy ( w reżyserii Matthieu Kassovitza), Girls' Night Out, The Locusts, Idealny mąż, Hiszpański więzień, Joe's Apartment, Bad Company, Milion dolarów napiwku, Airheads, Swiat Wayne'a 2), A Dangerous Woman, Kalifornia, Buffy, postarch wampirów, Waterland, Storyville, Scorchers, Checking Out, The Beat, Pass the Ammo i Psychoza III.
Burwell napisał muzykę do dwóch filmów telewizyjnych, And the Band Played On (HBO) i The Celluloid Closet.
-WB-