Jest to największy chrząszcz z naszych gatunków smolików długości 7-10 mm. Ciało ma barwę rdzawobrunatną i pokryte jest nieregularnymi, żółtymi łubkami. Na pokrywach dołki różnej wielkości i głębokości uszeregowane są w podwójnych rzędach, oddzielonych wypukłymi międzyrzędami. Tworzą one na przemian duże i małe czworokątne wgłębienia. Za połową pokryw łuski tworzą dwie rdzawożółte, rozszerzające się na zewnątrz, przerwane ma szwie przepaski, z których tylna jest szersza od przedniej. Na przedpleczu z ostrymi tylnymi kątami widoczne są żółtawe, umieszczone w rzędzie, 4 wgłębione punkty.

    Jest to monofag występujący na jodle. Sposobem życia nie odbiega od poprzednich gatunków. Chrząszcze po opuszczeniu zimowiska odbywają żer uzupełniający na gałęziach młodych jodeł, na ściętych drzewach lub wiatrołomach.
Jaja składane są na strzałach obalonych lub stojących drzew w spękania kory, uszkodzenia mechaniczne lub fałdy kory u nasady gałęzi oraz w jamki wygryzione przez chrząszcze. Samica może złożyć jednorazowo ok. 30 jaj. Larwalne, taśmowate chodniki, biegnące podłużnie wzdłuż osi strzały i wypełnione ciemno brunatnymi trocinkami, osiągają długość do 60 cm. Chodniki larw kończą się kolebkami w korze, na jej pograniczu i drewna, albo tylko w drewnie. Rozwój zależy od pory złożenia jaj. Zimuje chrząszcz lub larwa. Generacja tego gatunku jest l-roczna.

    Najbardziej odpowiadają temu gatunkowi 40-80 letnie drzewostany, zwykle źle rosnące, lecz niekiedy także i zdrowe drzewa. Przy intensywnym żerowaniu drzewa lub gałęzie usychają. Gatunek ten ma swój udział w zjawisku zwanym "zamieraniem jodeł", którego przyczyną może być różnoraki zespół czynników, m.in. opanowanie przez opieńkę, brak wapna w glebie, niski poziom wód gruntowych lub zadymienie przemysłowe. Najczęściej żer smolika jodłowca jest poprzedzony żerowaniem korników (jodłowca krzywozębnego - Pityokteines curvidens Germ.).