PLAC SOLNY

na południowym zachodzie od Rynku, wychodzą zeń ul. Ofiar Oświęcimskich, E. Gepperta, Ruska i Kiełbaśnicza. Plac powstał jako tzw. rynek pomocniczy położonego obok właściwego rynku. Do XVI w., a także jeszcze później, odbywał się na placu handel artykułami pochodzącymi ze wschodnich i południowo-wschodnich województw dawnej Rzeczypospolitej. Były to skóry, miód, futra, wosk, głównie zaś sól sprowadzana z Wieliczki, a także z Halicza. Z uwagi na pochodzenie artykułów zbywanych na placu pierwotnie nosił on nazwę Rynku Polskiego, później pl. Solnego, które to określenie utrwaliło się na kilka stuleci. Kramy solne znajdowały się po północnej stronie placu i prawie wszystkie należały do polskich kupców. W 1488 r. słyszymy o kradzieżach dokonywanych na ich szkodę i prowadzonych w związku z tym sprawach sądowych. Od 1336 r. monopol na handel solą miała rada miejska. Już w XVI w. pięknie zabudowany pl. Solny był po Rynku najruchliwszym placem miasta. Ostatnie kramy solne zlikwidowano w 1815 r., a w 1824 r. zmieniono nazwę placu na Gebharda Bluchera, feldmarszałka pruskiego. Określenie obowiązujące do dziś powróciło w 1945 r. Poprzednia renesansowa zabudowa została częściowo zmodernizowana w XIX w. i na początku XX w. W 1945 r. najbardziej ucierpiała zachodnia pierzeja, odbudowana w I. pięćdziesiątych.