 Poetycka opowieść o rozterkach artysty, z portugalskim zespołem
- "Madredeus" w tle. Ukłon Wima Wendersa dla stuletniej historii kina ukazany
"z przymrużeniem oka". Phillip Winter (Ruediger Vogler) zajmuje się robieniem
efektów dźwiękowych do filmów. Kiedy jego przyjaciel - Friedrich (Patrick
Bauchau) prosi go o jak najszybsze przybycie do Portugalii i pomoc w realizacji
filmu o stolicy tego kraju, Winter natychmiast wyrusza w podróż. Na miejscu
czeka go jednak niespodzianka. Friedrich zniknął gdzieś w mieście i mimo,
że upływają kolejne dni nie daje znaku życia. Winter wyrusza więc na poszukiwania
przyjaciela przy okazji zbierając materiał dźwiękowy do filmu. Zagłębia
się w pełne uroku i tajemnicy uliczki Lizbony...
Można powiedzieć, że głównymi bohaterami tego filmu są Lizbona i królestwo
dźwięku napotykanego w jej zaułkach. Przeżywamy fascynującą wędrówkę w świat
odgłosów pozornie zwyczajnych i pospolitych czynności jak przejazd tramwaju,
ostrzenie narzędzi przez wędrownego szlifierza... Winter z tej prozy życia
potrafi wyczarować coś niezwykłego, magię dnia codziennego. Przepiękna,
nastrojowa muzyka zespołu "Madredeus" stanowi integralną część całości.
Członkowie zespołu z Teresą Salgueiro na czele, uczestniczą nawet w prezentowanych
wydarzeniach, chociaż właściwie trudno tu mówić o jakichś większych wydarzeniach,
czy złożonej fabule.
Kiedy Winter odnajduje wreszcie Friedricha okazuje się, że jego zniknięcie
było świadowym wyborem. Postanowił on "stopić się w jedno" z obserwowanym
miastem i poszukać prawdy o tym co rejestruje jego kamera. Chce uchwycić
coś co zdaje się mu umykać pomiędzy spojrzeniem na obiekt a włączeniem kamery.
Friedrich uważa, że filmowanie "zabija rzeczywistość". Dostajemy na celuloidzie
trupa czegoś, co zabiliśmy poprzez próbę tego zatrzymania. Jest to swoisty
paradoks polegający na tym, że próba rejestracji świata takim, jakim jest
automatycznie wprowadza doń nowy element i niszczy ten świat. Friedrich
zadaje sobie pytanie o istotę sztuki jako środka niezbędnego nam wobec niedoskonałości
rzeczywistości, wypełniającego jej braki. Poszukuje odpowiedzi na pytanie,
czym jest piękno: "Dwumian Newtona jest równie piękny jak Wenus z Milo.
Rzecz w tym, że obchodzi to jedynie garstkę ludzi".
Piękny i naprawdę dobry film. Filzoficzny, poetycki momentami zabawny. Warto
wybrać się wraz z Wimem Wendersem w tą magiczną wędrówkę. Jak to powiedział
Friedrich: "W pełnym świetle dnia nawet dźwięki błyszczą"...
Michał Chomicki
|
