JAPONIA
Najstarszą religią Japończyków jest sinto (jap. śintoo, shindo), inaczej sintoizm, czyli "droga bogów" (jap. kami no mitsi). Sięga ona swoimi korzeniami do najdawniejszych czasów i należy grupy religii naturalnych, co oznacza, że nie ma założyciela czy guru. Sinto wyrosło z tradycji animistycznego politeizmu, bliskiego syberyjskiemu totemizmowi (^_^) i stopniowo uzyskiwało jednolity kształt organizacyjny oraz doktrynalny.  Początkowo opierało się na wierze w niezliczonych kami (są nimi zmarli, burza, piorun, morze, zwierzęta, ryż, kamienie, źródła itp., według źródeł jest ich ok. 800 mln). Z czasem główną rolę przejęli najważniejsi bogowie panteonu japońskiego: Amaterasu - bogini słońca, i Susanoo - bóg burzy. Później wyodrębnili się kannusi - "panowie bogów", początkowo patriarchowie rodów, którzy z upływem lat osiągnęli status władców, od nich między innymi wywodzi się kult cesarzy. Należy jednak pamiętać, że w sinto nie występuje jeden naczelny bóg czy niebo, są natomiast kami i zamieszkiwane przez nich miejsca.
W 552 do Japonii zawitał buddyzm niosąc dość znaczne zmiany nie tylko w społeczeństwie, ale i samym sintoizmie. Początkowo obie religie asymilowały się. Jednocześnie pojawiły się ruchy występujące w obronie sinto, a w efekcie tego około VIII w. Sinto przybrało bardziej zorganizowane formy: Kami zyskały znaczenie narodowe, powstały oficjalne obrządki, ustanowiono hierarchię duchową i ujednolicono mity. Wtedy to napisano Kodziki lub Kojiki, czyli księgę dawnych wydarzeń, oraz Nihongi, czyli kronikę Japonii, które razem z mnorito (zaklęcia) złożyły się na kanon sintoizmu. W wyniku późniejszej ewolucji w sintoizmie wyodrębniły się trzy formy:
- kult państwowy (Sinto Domu Cesarskiego, Sinto Świątynne)
- kult wioskowy (odnosił się do mudzigami, bóstwa rodowego, które odwiedza się przy szczególnych okazjach, jak śluby, pogrzeby)
- kult rodzinny (duchy przodków)
Formy te w XIX wytworzyły kult cesarza, który trwał aż do zakończenia II Wojny Światowej i klęsce Japonii.
Po wojnie zmniejszyło się także znaczenie sinto. Dzisiaj wyróżnia się kilkadziesiąt starych i nowych sekt, między innymi tenri-kyo, kongo-kyo, kurozumi-kyo.
Następną religią panującą w Japonii jest buddyzm. Przeniesiony z Korei, początkowo nie był przyjmowany zbyt przychylnie. Dopiero, gdy regent Shotoku poparł nową religie, ta zaczęła się szybko rozwijać.  VIII wiek (okres Nara) to czas rozkwitu buddyzmu, który wówczas przeniknął nawet do administracji państwa, powoli zaczynając odgrywać coraz bardziej znaczącą role. Powstawały wielkie świątynie, mnisi budowali drogi, mosty, porty. Najwspanialszym zabytkiem tego okresu jest Wielki Budda - Daibutsu ze świątyni Todaiji w narze, największy posąg z brązu na świecie (ok. 16m), poświęcony w 752 roku. Buddyzm odgrywał naczelną rolę w państwie aż do roku 1868, kiedy to cesarz Mutsuhito obalił drugi szogunat i przywrócił sintoizmowi dawną świetność. W Japonii czci się te same bóstwa buddyjskie, co w Chinach. Na ich czele stoi Amida Butsu, oraz bogini Kannon. Jest także para bogów Nio, czyli Indra i Brahma, oraz bóg państwa zmarłych Emma-o. Buddyzm ulegał licznym podziałom już od VIII w., lecz w dzisiejszych czasach jest tworem dużo bardziej skomplikowanym i rozbudowanym niż dawniej. Wyróżnia się wiele szkół (zen, amidyzm), te z kolei dzielą się na liczne sekty i podsekty.
Wśród innych systemów religijnych, mniej znanych, czołowe miejsce zajmuje chrześcijaństwo przybyłe w 1549 roku. Krzewione przez portugalskich jezuitów zyskało początkowo oparcie w dyktatorze japońskim Oda Nobunaga, który traktował je jako przeciwwagę dla wpływów klasztorów buddyjskich. Jednak już jego następca wydał w 1587 roku zakaz praktykowania chrześcijaństwa. W końcu, Japonia odcięła się całkowicie od nowej religii i w 1596 roku rozpoczęło się krwawe prześladowanie chrześcijan. Ruch ten uległ zatajeniu i dopiero w 1873 roku zniesiono zakaz nauczania i wyznawanie chrześcijaństwa, zaś w 1912 roku zrównano je z pozostałymi religiami. Obecnie istnieją 73 ugrupowania, przy czym wyznawcy stanowią zaledwie 3,9 procent mieszkańców Japonii.
Oczywiście lista ta nie jest kompletna i najprawdopodobniej nigdy nie będzie. Sytuacja religijna Japończyków jest czymś wyjątkowym w historii religii. Niemal bez przerwy rodzą się nowe sekty czy odłamy znane jako nowe religie (sinko siukjo) skupiające być może 20 procent mieszkańców. Wśród nich jest soka-gakkai (towarzystwo tworzenia wartości), rissio-kosei-kai (towarzystwo dla ustanowienia prawości i przyjaznych stosunków), odorinono siukio (religia tańca), kyodan (bractwo doskonalenia wartości) i cała masa innych. Ruchy te, mimo iż mają odmienny charakter, czerpią z tych samych źródeł czy też mają wspólne metody lub pozareligijne cele. Wszystkie one przenikają się bez wywoływania antagonizmów. Japonia jest chyba jedynym krajem, w którym można spotkać buddystę cytującego Kazanie na Górze czy sintoistę modlącego się przed posągiem Buddy. Właściwa zatem wydaje się dawna nazwa, jaką sintoiści nadali swojej ojczyźnie: Sinkoku, czyli Kraj Tysiąca Bogów.
JGIRL - jgirl@kki.net.pl
|
Gry mangowe 
Japonia