 |
Info | Redakcja | |
|
|
||
|
|
|
||||||
 |
 |
|
Przed wschodem słońca - fantazja złudzenia,
w światłach
|
 Jeden
z najlepiej zrobionych filmów o narodzinach uczucia między dwojgiem ludzi
spośród wszystkich jakie widziałem. Richard Linklater zgrabnie unika pretensjonalnych
pułapek. Dwoje młodych ludzi - Francuzka Celine (Julie Delpy, "Trzy kolory:
Biały") i Amerykanin Jesse (Ethan Hawke), przypadkowo spotykają się w pociągu
i zaczynają ze sobą rozmawiać. Właściwie cała fabuła tego filmu, opiera
się na owych rozmowach między głównymi bohaterami. Inne postacie pojawiają
się epizodycznie i stanowią tylko tło dla tego co dzieje się między nimi.
Jesse musi wysiąść z pociągu w Wiedniu i czekać na samolot do rana, następnego
dnia. Nie ma pieniędzy na hotel, wpada więc na pomysł, by Celine wysiadła
razem z nim i dotrzymała mu towarzystwa w stolicy Austrii a dopiero jutro
pojechała dalej, do Paryża. Ta początkowo ma, zupełnie zresztą zrozumiałe,
opory, ale ostatecznie się zgadza. I tak się dalej toczy ten film, przed
tytułowym wschodem słońca. Pośród uliczek przepięknego Wiednia, rozmów o
wszystkim i o niczym zarazem. Przelotnych odwiedzin w pubach, na wesołym
miasteczku, sklepie ze starymi, winylowymi płytami a nawet kościele i cmentarzu.
Napotykanych przypadkowych przechodniów, cygańskiej "wróżki" i mieszkającego
nad Dunajem, kloszarda-poety od którego kupią wiersz. Snują wciąż rozmowy
próbując lepiej poznać i zrozumieć się nawzajem. Jesse i Celine nie planują
podtrzymywać tej znajomości, więc nic przed sobą nie ukrywają. Mówią bez
oporów nawet bardzo intymne rzeczy, których w innych okolicznościach nie
wyjawili by tak łatwo. Mówią też co myślą o poltyce: "- Wkurza mnie, że trzysta kilometrów stąd toczy się wojna, ludzie umierają a świat nie wie co z tym zrobić i nie robi nic. Nienawidzę mediów, bo chcą zawładnąć naszymi umysłami. - Media? - Tak, media. To jest nowy rodzaj subtelnego faszyzmu." I tzw. "wyścigu szczurów": "- Pracowałam dla pewnego starszego pana, który całe życie myślał tylko o pracy i karierze. Miał 52 lata i nagle coś do niego dotarło. Że właściwie nic z siebie nie dał. Przeżyl życie dla nikogo i po nic. Prawie płakał, mówiąc o tym. Wierze, że jeśli istnieje jakiś Bóg, to nie mieszka ani w tobie ani we mnie, ale gdzieś między nami." Jak pisał w Gazecie Wyborczej Jacek Szczerba: "No i proszę, doczekaliśmy się w kinie przekonującej opowiastki o głodzie uczuć u dzisiejszych dwudziestolatków. Znów ktoś nie wstydzi się przyznać, że jest wrażliwy. (...) W sumie wziął się z tego śliczny kawałek kina". Nic dodać, nic ująć. Michał Chomicki
|