 Chungking
Express to film, w którym możemy zobaczyć jakby dwie równolegle się toczące
historie. Reżyser zaplanował wplecenie również trzeciego wątku, ale z uwagi
na ograniczenia dopuszczalnej długości filmu zdecydował się wyciąć te sceny
(na ich bazie powstał kolejny film Wong Kar Wai'a pt.: "Upadłe anioły")
Policjant nr 223 (Takeshi Kaneshiro) właśnie rozstał się z dziewczyną, ale
nie może się z tym pogodzić. Założył sobie, że będzie codziennie kupował
pudełko ananasów i za pomocą daty ważności na puszce mierzył czas. Jeśli
minie miesiąc to przeminie też nieszczęśliwa miłość. Tymczasem w barze spotyka
kobietę w blond - peruce (Brigitte Lin), która zajmuje się przemytem narkotyków.
Moglibyśmy się teraz spodziewać fabuły z filmu kryminalnego, ale nic z tego!
Reżyser przeplata pierwszą historię historią innego policjanta (Tony Leung
Chiu Wai), który również opuszczony przez kobietę nie zauważa, że podkochuje
się w nim kelnerka z dworcowego baru (Faye Wong). Ten film to właściwie
ciąg luźno ze sobą powiązanych scen. Fabuła służy reżyserowi tylko jako
pretekst do pokazania Hong-Kongu nocą, z jego fast-foodami, sklepami, klubami
nocnymi i całą pop-kulturową otoczką, do pokazania samotności ludzi pośród
wielomilionowego miasta. Zdjęcia w filmie są utrzymane niemalże w konwencji
teledysku, szybkie, nasycone pełną gamą barw. Takie prowadzenie kamery poprzez
światła i neony wielkiej metropolii daje widzowi pełniej odczuć klimat miejskiego
molocha. Interesująca rolę pełni też muzyka (Frankie Chan & Roel Garcia
+ the Mamas and the Papas "California Dreamin") utrzymana w rytmie
całości...
Zalety tego filmu i całej twórczości Wonga docenił nie byle kto, bo sam
Quentin Tarantino. Estetyka videoklipu jest tu umiejętnie zastosowana i
bynajmniej nie razi. To jeden z filmów, które ogląda się raczej by wejść
w kreowany przez reżysera świat, niż pasjonować się wydarzeniami i fabułą.
Jeśli ktoś to lubi, powinien być usatysfakcjonowany. W każdym razie polecam
obejrzenie tego filmu, choćby dla sceny, w której Takeshi przerzuca stos
przeterminowanych puszek z ananasami i pyta retorycznie czy wszystko na
świecie traci kiedyś ważność...
Michał Chomicki
|
