 Film
braci Coen "Fargo" oparty jest na wydarzeniach autentycznych. Sprzedawca
samochodów, Jerry Lundegaard (William H. Macy) popada w kłopoty finansowe,
z których nie może się wydobyć. Wymyśla więc, jak by się zdawało, prosty
plan szybkiego zdobycia gotówki. Angażuje dwóch przestępców (Steve Buscemi
i Peter Stormare) do łatwego (teoretycznie) zadania: porwania własnej żony
i ściągnięcia okupu z zamożnego teścia. Jednak prosty w założeniach plan,
w realiach zaczyna się komplikować. Przestępcy wykazując się wątpliwą inteligencją,
fuszerują robotę i muszą brutalnie pozbyć się świadków. Kiedy spirala przemocy
się rozkręca, nic nie moze jej już zatrzymać. Cała sytuacja wymyka się spod
kontroli i przeradza się w krwawą jatkę.
Co odróżnia ten film od innych? Przede wszystkim umiejętne balansowanie
na krawędzi gatunków. Momentami oglądamy rzeczywistą tragedię, momentami
wydarzenia trącą farsą. Jest śmiesznie a za chwilę strasznie. Nie sposób
odmówić braciom Coen świeżości w ekranizacji tej historii. "Fargo" to przede
wszystkim satyra na telewizje i tzw. "amerykanski styl zycia". Zarówno przestępcy,
jak i pozostali bohaterowie spędzają wolny czas na patrzeniu w szklany ekran.
Wszyscy są podobnie nierozgarnięci i mają zubożałą zdolność przewidywania
konsekwencji własnych działań, jakby (cytując za Woodym Allenem) "promieniowanie
wypalilo im mozgi". Wiara w bezproblemowe powodzenie planu wydaje się dość
naiwna i oparta na wątpliwym przekonaniu, ze zachowania ludzkie w realnym
życiu można w pełni przewidzieć.
Nie znajdziemy w "Fargo" postaci bystrego, błyskotliwego stróża prawa. Marge
Gunderson, ciężarna policjantka, wykrywająca całą intrygę (wspaniała rola
Frances McDormand) wydaje się być równie nierozgarnięta co pozostali bohaterowie.
To raczej głupota i nieudolność przestępców niż jej zdolności powodują,
że wszystko wychodzi na jaw. Zabawny kontrast tworzą postacie Buscemiego
i Stormare'a. Pierwszy prawie przez cały czas mówi a drugi odzywa się tylko
przy wyjątkowych okazjach.
Interesujący jest ten dramat osadzony w realiach śnieżnej Minnesoty. Interesująca
jest nie tyle sama fabuła co sposób przedstawienia kluczowych dla niej postaci
i stosunki między nimi. Wydaje się, że jest to (jak pisał Andrzej Kołodyński
w miesięczniku "FILM") film o braku komunikacji między ludźmi. Braku komunikacji,
który w niektórych okolicznościach może stawać się niebezpieczny. Co by
się stało, gdyby Jerry zdobył się na odwagę, by powiedzieć teściowi i rodzinie
jak poważne ma problemy finansowe? Konsekwencje na pewno byłyby nieporównywalnie
mniej poważne niż to co nastąpiło. Jednak klasyczny Amerykanin robi dobrą
minę do złej gry i trzyma się zasady "keep smiling"...
|
