Nowojorski scenarzysta Isaac (Woody Allen), piszący scenariusze dla kretyńskich, telewizyjnych "show", ma wyjątkowego pecha. Jego żona, Jill (świetna Meryl Streep) zostawila go, by odejść z inną kobietą, a na dodatek pisze zjadliwą książkę o ich małżeństwie. Piękna i inteligentna Mary (Diane Keaton) zwiąże się z nim na krótko, by wkrótce powrócić do jego przyjaciela Yale'a (Michael Murphy). Zaś uczucie nastoletniej licealistki, Tracy (Mariel Hemmingway), Isaac zbyt pochopnie odrzuca, składając je na karb jej niedojrzałości i nie wróżąc temu związkowi powodzenia...

Czyli innymi słowy: to co zwykle. Błyskotliwe dialogi i Woody Allen szukający kobiety doskonałej, przy akompaniamencie jazzowych standardów. No i jest jeszcze tytułowy "bohater" - Manhattan, ulubiona dzielnica reżysera, której w tym filmie oddaje swoisty hołd. To, że Allen lubi Nowy Jork wiadomo nie od dziś, ale jest to jeden z tych filmów, w których najdobitniej daje nam to odczuć. Pełno tu utrzymanych w odcieniach szarości, długich, przepięknych ujęć miasta, jego kamienic, zaułków... Oglądamy Central Park, Most Brookliński, jakieś galerie, muzea. Zabawnie wychodzi pierwsze spotkanie Isaaca z Mary, po którym uważa on ją za psudointelektualną "koszmarną babę", ale, jak to czasem bywa, jego uczucia przy kolejnych kontaktach ewoluują.

Ja osobiście uwielbiam, fragment, w którym Isaac przypomina sam sobie dlaczego warto żyć. Myśli, myśli, po czym mówi:
"Groucho Marx, Willie Mays, druga część Symfonii "Jowiszowej" Mozarta, nagranie "Potatohead Blues" Louisa Armstronga, oczywiście szwedzkie kino, Flaubert, Marlon Brando, Frank Sinatra, te niesamowite obrazy Paula Cézanne, kraby u Sama Wo, buzia Tracy... "

Chyba każdy, nawet nieświadomie, ma jakąś podobną, własną listę, którą powinno się sobie od czasu do czasu przypominać. Jak pisał Andrzej Saramonowicz: "Trzeba wierzyć, że między jedną a drugą łyżką tego świństwa (życia) przydarzy się kęs, który potwierdzi, że poczucia smaku nie dostaliśmy przez pomyłkę."