Bolesław Bierut

Urodził się w rodzinie chłopskiej, we wsi Rury Jezuickie pod Lublinem 18 kwietnia 1892 roku. Mieszkał z rodzicami w Lublinie, gdzie z ostatniej klasy szkoły został usunięty za udział w strajku w 1905 roku. Pracował miedzy innymi jako drukarz. Ukończył czteroletnie wieczorowe kursy handlowe. W 1912 roku wstąpił do PPS-Lewicy. Zaangażował się w działalność spółdzielczą. Okres wojny spędził głównie w Lublinie. Jako poddany austriacki ukrywał się używając nazwiska Bielak. W czasie wojny, podobnie jak PPS-Lewica opowiadał się za międzynarodową rewolucją, a nie walką o niepodległość. Po wojnie wstąpił do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i z jej ramienia działał w ruchu klasowej spółdzielczości robotniczej. Z władz spółdzielczych został usunięty za postawę komunistyczną. Do 1924 roku był kilkakrotnie aresztowany. Potem stał się zawodowym funkcjonariuszem partii. W rok później wyjechał do Moskwy. Po przygotowaniu w szkole Kominternu wykonywał różne zadania z ramienia Międzynarodówki Komunistycznej, skierowany między innymi do Komitetu Centralnego Bułgarskiej Partii Komunistycznej w Sofii. W 1933 roku, po powrocie do kraju aresztowany i skazany na siedem l at więzienia, z którego wyszedł dzięki amnestii w końcu 1938 roku. Po wybuchu wojny przedostał się z Warszawy na teren okupacji radzieckiej. W sierpniu 1943 roku powrócił do Warszawy i wszedł do kierownictwa Polskiej Partii Robotniczej. 31 grudnia 1943 roku powołano go na przewodniczącego Krajowej Rady Narodowej. Od 31 grudnia 1944 r. Prezydent Krajowej Rady Narodowej. 4 lutego 1947 roku Sejm wybrał go na prezydenta Rzeczypospolitej po uchwaleniu ustawy o trybie wyborów głowy państwa. Funkcję prezydenta po uchwaleniu 22 lipca 1952 roku Konstytucji PRL i po nowych wyborach zastąpiono funkcją przewodniczącego Rady Państwa. W latach 1952-54 premier. W 1948 r. sekretarz generalny Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej, w latach 1948-54 jej przewodniczący, a w latach 1954-56 pierwszy sekretarz Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Zwolennik szybkiej stalinizacji kraju, odpowiedzialny za terror wobec opozycji niepodległościowej. Około 100 tysięcy osób znalazło się w więzieniach i na zesłania, w tym żołnierze AK, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i podziemia. Liczba ofiar nie jest dokładnie znana. Po śmierci Stalina kontynuował program budowy państwa totalitarnego. Zmarł 12 marca 1956 roku w Moskwie, uczestnicząc na czele delegacji PZPR w XX Zjeździe Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego.

Biografia na podstawie materiałów z akt osobistych
Bierut Bolesław s. Wojciecha (prawdziwe nazwisko), występuje także pod nazwiskiem Iwaniuk Jan s. Józefa (w ZSRR), pseudonimy partyjne - Wagner, Bolek, Mietek, Kazik, Tomasz. Urodził się w 1892 r. w Lublinie, w Polsce, w rodzinie robotniczej. Polak. Zawód - robotnik, zecer, następnie urzędnik. Zna język polski, rosyjski i słabo niemiecki. Wykształcenie: 5 klas szkoły podstawowej, 2 lata kursów wieczorowych, uczył się też na wyższych kursach spółdzielczych w Warszawie i w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej w Moskwie. Przed 1939 r. obywatel polski, od 1939 r. - obywatelstwo radzieckie.

Były członek KP Polski od 1918 r. (z przerwą w latach 1919-1921). Był również członkiem PPS-Lewica w latach 1912-1918. Członek WKP(b) od 1927 do 1932 r. w trybie przeniesienia z KPP, z zaliczeniem stażu od 1921 r.

1905-1907 - pomocnik budowlany,
1907-1912 - zecer w drukarni.

W 1913 r. przeniósł się do Warszawy i do 1914 r. pracował jako pomocnik geodety. W 1914 r. wrócił do Lublina. W latach 1915-1923 z przerwami kierował pracami kilku spółdzielni robotniczych.

Od 1908 r. pracował w stowarzyszeniu kulturalno-oświatowym "Przyszłość", pozostającym pod politycznymi wpływami PPS-Lewicy. W 1912 r. w Lublinie wstąpił do PPS-Lewicy. W 1914 r. ukrywał się w związku z aresztowaniami aktywistów stowarzyszenia "Przyszłość". W okresie okupacji austriackiej ukrywał się pod obcym nazwiskiem, ponieważ po przyjęciu przez jego ojca obywatelstwa austriackiego podlegał werbunkowi do armii austriackiej. W 1917 r. policja austriacka poznała jego prawdziwe nazwisko i aresztowała go, ale uciekł z aresztu i nadal ukrywał się.

W 1918 r. po połączeniu PPS-Lewicy i Socjaldemokracji Polski i Litwy został członkiem Komunistycznej Partii Polski. Jak sam pisze, w związku z niskim poziomem świadomości politycznej i przeżytkami drobomieszczańsko-anarchistycznymi, wyniesionymi z wieloletniej pracy spółdzielczej, jesienią 1919 r. wystąpił z KPP i przyłączył się do grupy tzw. "niezależnych spółdzielców".

W 1921 r. został ponownie przyjęty do KPP. W 1923 r. został skierowany przez partię do pracy spółdzielczej w Zagłębiu Dąbrowskim. We wrześniu 1924 r. zszedł do podziemia, a pod koniec 1924 r. został funkcjonariuszem partyjnym i do 1925 r. pracował w wydziale spółdzielczym KC KPP.

Od 1925 r. do maja 1926 r. uczył się w ZSRR na 8-miesięcznych kursach partyjnych przy KC KPP. Po powrocie do kraju kierował Centralnym Wydziałem Techniki Partyjnej przy KC KPP, a następnie wydziałem instruktorskim KC.

W okresie 1924-1927 był wielokrotnie aresztowany i poddawany rewizjom. Spędził w wiezieniu 8 miesięcy, z czego 3 miesiące w 1924 r. (został zwolniony za kaucją) i w 1925 r. od stycznia do maja.

Od maja 1927 r. pracował jako członek tymczasowego krajowego sekretariatu KC KPP.

W listopadzie 1927 r. został skierowany na naukę do ZSRR i do października 1930 r. uczył się w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej. W 1927 r. został przeniesiony z KPP do WKP(b), z zaliczeniem stażu od 1921 r.

W okresie walk frakcyjnych w KPP Bierut aktywnie w nich uczestniczył po stronie "większości".

Od października 1930 r. do lata 1932 r. pracował jako instruktor w Bałkańskim Lendersekretariacie IKKI w Moskwie.

W lipcu 1932 r. został skierowany do pracy partyjnej w Polsce. Od października 1932 r. do stycznia 1933 r. pracował jako sekretarz łódzkiego komitetu KPP. Od stycznia do grudnia 1933 r. był członkiem sekretariatu KC MOPR Polski. 11 grudnia 1933 r. został aresztowany. Do 15 czerwca 1934 r. siedział w centralnym więzieniu w Warszawie, a następnie do sierpnia tegoż roku w więzieniu w Mysłowicach, gdzie został uniewinniony przez sąd za starą sprawę z 1922 r. W sierpniu 1934 r. przeniesiono go do więzienia na Mokotowie w Warszawie. W lutym 1935 r. został skazany przez Sąd Warszawski na 7 lat więzienia. W kwietniu 1935 r. wyrok ten został zatwierdzony przez Sąd Apelacyjny. Od stycznia 1936 r. do grudnia 1938 r. siedział w więzieniu w Łowiczu. W grudniu 1938 r. został amnestionowany po odbyciu jednej trzeciej kary.

Od marca 1939 r. pracował jako księgowy, a następnie kierownik spółdzielni robotniczej "Wyzwolenie" w Warszawie.

W czasie wojny polsko-niemieckiej we wrześniu 1939 r. zbiegł z Polski na terytorium ZSRR. 5 października 1939 r. pracował w komisji ds. pomocy więźniom politycznym w Kowlu. Od listopada 1939 r. do 1941 r. pracował w Kijowie na stacji Darnica na budowie.
Od początku Wojny Ojczyźnianej nie ma żadnych danych o Bierucie. W 1936 r. komisja ds. przeglądu aktywistów przy KC KPP wykluczyła go z partii za niegodne komunisty zachowanie w sądzie i na przesłuchaniach oraz za wykorzystywanie w pracy w KC MOPR Polski jako łącznika byłej żony białogwardzisty i szpiega - nijakiej Pawłowskiej "Hanki".
Międzynarodowa Komisja Kontroli Partyjnej rozpatrzyła jego apelację i 11 czerwca 1940 r. uznała skazanie Bieruta za niegodne komunisty zachowanie w sądzie za nieuzasadnione. Równocześnie Komisja wytknęła Bierutowi poważny błąd partyjny polegający na tym, że "wciągnął Pawłowską do tajnych prac bez uzgodnienia tego z KC KPP, co stanowiło poważne naruszenie trybu naboru pracowników do nielegalnego aparatu partyjnego, tym bardziej, że w tym czasie Pawłowska nie mogła być uważana, zwłaszcza w przypadku takiej pracy, za osobę dostatecznie zweryfikowaną".

Jest wiele pozytywnych opinii o Bierucie, w tym również z okresu jego pracy w Bałkańskim Lendersekretariacie IKKI, a także od tow. Marcelego Nowotko, który scharakteryzował Bieruta jako zdolnego, honorowego i oddanego komunistę oraz uważał, że wysunięte niegdyś przeciwko niemu oskarżenia były związane ze starymi porachunkami frakcyjnymi.

Rodzina: żona Górzyńska Janina c. Stanisława, córka ur. w 1923 r. i syn ur. w 1925 r. w 1940 r. mieszkali w Warszawie. W okresie nauki w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej w Moskwie żoną Bieruta była Małgorzata Fornalska (członek KPP, skierowana w 1942 r. do pracy partyjnej w Polsce), z którą ma córkę ur. w 1932 r, przebywającą w domu dziecka w Iwanowie.

Podstawa: materiały z akt osobistych. 13 maja 1944 r.

Duże zdjęcie
Bierut, Cyrankiewicz, Zambrowski i Zawadzki na demonstracji 1-majowej w 1949 r.
Legitymacja posła do KRN
Kongres Jedności w 1948 r. - przemawiający tow. Bierut (114 KB) - obraz socrealistyczny

Edward Ochab

1906-1989. Polski polityk, działacz komunistyczny. W okresie II Rzeczypospolitej działał w KPP, za co był wielokrotnie więziony. Wybuch II wojny światowej zastał go w więzieniu, skąd po uwolnieniu przedostał się na terytorium ZSRR. Służył w szeregach Armii Czerwonej, następnie w Armii Z. Berlinga, gdzie osiągnął stopień podpułkownika. W 1944 wszedł w skład PKWN jako minister administracji publicznej. W latach 1946-1948 pełnił funkcję I sekretarza PPR w Katowicach. W 1947 stanął na czele Społem w celu skomunizowania tej organizacji spółdzielczej w okresie "bitwy o handel". W latach 1949-1950 pełnił funkcję wiceministra obrony narodowej, a w latach 1950-1957 wchodził w skład Sekretariatu PZPR. W 1956 został I sekretarzem PZPR pełniąc tę funkcję od marca do października tego roku. Następnie zajmował stanowiska ministra rolnictwa i członka Rady Państwa. W 1959 wszedł w skład Biura Politycznego PZPR i ponownie w skład Sekretariatu partii. W 1964 został, po śmierci A. Zawadzkiego, przewodniczącym Rady Państwa. W 1966 odmówił zgody na przyjazd do PRL papieża Pawła VI na obchody tysiąclecia chrztu Polski, wyznaczone na 14 IV 1966 w Gnieźnie. W 1968 został zwolniony z Biura Politycznego, w wyniku czego zrzekł się zajmowanych stanowisk.

Władysław Gomułka

Urodzony w 1905 r. komunista polski. W 1926 r. wstąpił do Komunistycznej Partii Polski, szkolony w Moskwie w latach 1934-35. W okresie II Rzeczypospolitej dwukrotnie więziony. W 1941 r. został jednym z przywódców nowo tworzącego się w Polsce po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej podziemia komunistycznego. Po założeniu Polskiej Partii Robotniczej w 1942 r. został sekretarzem Komitetu Warszawskiego. Wszedł też w skład jej władz naczelnych, a jej sekretarzem generalnym został po aresztowaniu P. Findera w 1943 r. W 1945 r., w Tymczasowym Rządzie Jedności Narodowej minister Ziem Odzyskanych. Był jednym z przeciwników utworzenia Kominformu w 1948 r. Oskarżony w tym czasie o "odchylenie nacjonalistyczne" zostaje pozbawiony wszystkich funkcji przez Bieruta i jego sojuszników. Więziony bez sądu w latach 1951-55. W 1956 r. wychodzi z więzienia i w lecie tego roku wchodzi w skład KC. Wybrany w październiku I sekretarzem i obdarzony olbrzymim mandatem społecznego zaufania jako ten, który potępił stalinowski "okres błędów i wypaczeń", zapowiedział liberalizację polityczną oraz reformy gospodarcze. W grudniu 1970 r. podpisuje układ pokojowy pomiędzy Polską a RFN, doprowadzający do ustalenia nienaruszalności granic i normalizaji stosunków pomiędzy dwoma państwami. Zmarł w 1982 r.

Listy Gomułki napisane po opuszczeniu więzienia (z dn. 9 kwietnia 1956 r.)
Do Biura Politycznego KC PZPR
Do Prezydium Rządu PRL

Edward Gierek

Urodził się 6 I 1913 r. we wsi Porąbka koło Będzina. Od 13 roku życia przebywał we Francji. Pracując w kopalni węgla aktywnie działał we francuskich związkach zawodowych i Francuskiej Partii Komunistycznej, kierował akcjami strajkowymi. Za udział w strajku górników został w 1934 r. aresztowany i wysiedlony do Polski. Po trzyletnim pobycie w kraju wyemigrował do Belgii. Pracował jako górnik, prowadząc jednocześnie ożywioną działalność w szeregach Komunistycznej Partii Belgii (1937-45). W czasie okupacji hitlerowskiej działał w belgijskim ruchu oporu. Po zakończeniu wojny był przewodniczącym Rady Narodowej Polaków w Belgii (1946-48). Członek PPR od 1944 r., następnie PZPR; pracownik KC PZPR; sekretarz KW PZPR w Katowicach (1949-54); kierownik Wydziału Przemysłu Ciężkiego KC (1954-56), członek Biura Politycznego KC (od 1956); sekretarz KC (1956-64); jednocześnie I sekretarz KW w Katowicach (1957-70).Poseł na Sejm od 1952. Od 1976 członek Rady Państwa. I sekretarz KC od grudnia 1970 (po obaleniu Gomułki). Słynny ze swojego przemówienia do robotników - "Pomożecie" (w dziale Multimedia). W latach siedemdziesiątych zaciągnął olbrzymie kredyty, które początkowo znacznie podniosły poziom życia Polaków, ale doprowadziły do załamania gospodarczego. Doprowadziło to do strajków w 1976 r. (Ursus, Radom) i 1980 r. (Wybrzeże). Po powstaniu "Solidarności" w sierpniu 1980 r. został zmuszony do ustąpienia. Wykluczony z PZPR w 1981 r.

Biografia z Trybuny Ludu
Edward Gierek urodził się 6 stycznia 1913 roku w Porąbce, woj. katowickim w rodzinie górniczej. Ukończył Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie. Inżynier-górnik. Po śmierci ojca, który zginął w wypadku w kopalni, wyemigrował w 1923 roku z matką do Francji, gdzie od 13 roku życia pracował jako górnik w kopalni. W czasie pobytu we Francji brał aktywny udział w działalności związków zawodowych (CGTU). W 1931 roku wstąpił w szeregi Francuskiej Partii Komunistycznej, uczestniczył w walkach klasowych francuskiego proletariatu, kierował akcjami strajkowymi, rozwijał działalność w robotniczym towarzystwie kulturalno-oświatowym.
W 1934 rok za udział w strajku górników został aresztowany i wysiedlony z Francji do Polski. W 1937 roku powtórnie emigruje, tym razem do Belgii, gdzie znów pracuje jako górnik. Łącznie w kopalniach przepracował 17 lat. Na terenie Belgii prowadził żywą działalność polityczną w szeregach KP Belgii. W czasie okupacji, przebywając w Belgii, brał aktywny udział w ruchu oporu, walcząc z hitlerowskim okupantem.
Po wojnie uczestniczył w organizowanie na terenie Belgii Związku Patriotów Polskich, Polskiej Partii Robotniczej i kierował działalnością Rady Narodowej w Belgii, której był przewodniczącym przez ponad dwa lata.
W 1948 roku, po powrocie do Polski rozpoczął pracę w KC PZPR. W 1949 roku został wybrany sekretarzem KW PZPR w Katowicach. Kończy zaocznie wyższe studia, otrzymując dyplom inżyniera górnictwa.
W 1954 roku na II Zjeździe partii został wybrany członkiem KC PZPR i podjął pracę w Komitecie centralnym, jako kierownik Wydziału Przemysłu Ciężkiego. W 1956 roku wybrany został sekretarzem KC PZPR, a następnie członkiem Biura Politycznego KC PZPR, które to funkcje łączył ze stanowiskiem I Sekretarza KW PZPR w Katowicach.
Wieloletnia praca w partii, wśród robotników, aktywna działalność polityczna, wielka troska o sprawy ludzi pracy, zyskały E. Gierkowi autorytet, uznanie i sympatię narodu polskiego. 20 grudnia 1970 roku wybrany został I sekretarzem KC PZPR. Funkcję tę powierzył mu ponownie Komitet Centralny wyłoniony przez VI Zjazd, a następnie VII i VII Zjazd PZPR.
Jest posłem na Sejm od 1952 roku, od 1976 roku jest członkiem Rady Państwa.
Odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej, Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Orderem Lenina, Orderem Rewolucji Październikowej oraz innymi odznaczeniami.

Za "Trybuną Ludu" z dnia 6.IV.1980 r.

Stanisław Kania

Urodzony w 1927 r. działacz komunistyczny. W latach 1971-81 sekretarz Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, od 1975 do 1981 r. członek jej Biura Politycznego. W latach 1980-81 pełnił funkcję I sekretarza KC PZPR.

Biografia z "Expressu Poznańskiego" z 20 lipca 1981 r.
Urodził się w 1927 roku we wsi Wrocanka (obecnie woj. krośnieńskie) jako syn małorolnego chłopa. Ukończył Wydział Ekonomii w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR. Od lat 40' pracował jako robotnik. Uczestniczył w ruchu oporu, w szeregach Batalionów Chłopskich. Po wyzwoleniu był jednym z organizatorów i przewodniczącym koła ZWM. W kwietniu 1945 r. wstąpił do PPR. Brał czynny udział w działalności organizacji partyjnych i młodzieżowych. W 1958 r. przechodzi do pracy w Warszawskim Komitecie Wojewódzkim PZPR obejmując stanowisko kierownika Wydziału Rolnego, a następnie sekretarza WKW. W 1968 roku został powołany na stanowisko kierownika Wydziału Administracyjnego KC PZPR. Był delegatem na kongres Zjednoczeniowy PZPR i na inne zjazdy partii. Na IV zjeździe partii wybrany został zastępcą członka KC PZPR a na V zjeździe - członkiem KC. Od kwietnia 1971 r. jest sekretarzem KC PZPR. Wyłoniony przez VI zjazd komitet centralny powołuje go na zastępcę członka Biura Politycznego i sekretarza KC PZPR. Od 1975 r. - od VII zjazdu partii jest członkiem Biura Politycznego i sekretarzem KC PZPR. Na VI Plenum KC w 1980 r. powołany został na stanowisko I sekretarza Komitetu Centralnego. Poseł na Sejm od 1972 r. Członek Prezydium OK. FJN.

Wojciech Jaruzelski

Urodził się 6 lipca 1923 roku w Kurowie koło Puław, w rodzinie inteligenckiej o tradycjach ziemiańskich, jego ojciec był administratorem miejscowego majątku rolnego. Uczył się w renomowanym gimnazjum na Bielanach w Warszawie. W czasie wojny wyjechał na Syberię. Kiedy w ZSRR powstaje armia polska, w jej szeregach kończy szkołę oficerską w Riazaniu. Jest dowódcą plutonu zwiadu, a potem szefem zwiadu pułku w 2 Dywizji Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego. Uczestniczy w walkach nad Wisłą, na Przyczółku Magnuszewskim, walczy o wyzwolenie Warszawy, nad Bałtykiem, Odrą i Łabą. Ukończył z wyróżnieniem Wyższą Szkołę Piechoty oraz Akademię Sztabu Generalnego. Jest wykładowcą taktyki i służby sztabu, szefem zarządu akademii wojskowych i szkół oficerskich. Awansuje na szefa GZP, zostaje mianowany wiceministrem Obrony Narodowej, a w roku 1965 szefem Sztabu Generalnego. Od kwietnia 1968 roku - minister Obrony Narodowej. Odpowiedzialny za krawe stłumienie wystąpień w grudniu 1970 r. na Wybrzeżu. Awansuje w hierarchii partyjnej. W grudniu 1975 roku zostaje członkiem Biura Politycznego PZPR. 11 lutego 1981 roku obejmuje urząd prezesa Rady Ministrów, a 18 października tego roku - pierwszego sekretarza KC PZPR. 13 grudnia 1981 roku ogłasza stan wojenny, stając na czele Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. 6 listopada zostaje przewodniczącym Rady Państwa, rezygnując z funkcji premiera. 19 lipca 1989 roku wybrany przez Zgromadzenie Narodowe gen. Jaruzelski zostaje prezydentem Rzeczpospolitej Polskiej. Urząd ten pełni do grudnia 1990 roku.

Zdjęcie z TV z dnia 13 grudnia 1981 r.

Wojciech Jaruzelski - jak pisze autor, "strona poświęcona dorobkowi Wielkiego Polaka", zachęcam gorąco do odwiedzin. Strona w fazie rozwoju.

Mieczysław Franciszek Rakowski

Urodzony w 1926 r. działacz komunistyczny i publicysta. W latach 1958-82 był redaktorem naczelnym tygodnika "Polityka". Członek Biura Politycznego KC PZPR 1987-90, w 1988 r. jego sekretarz, a w latach 1989-90 I sekretarz KC PZPR. Pełnił funkcję wicepremiera od 1981 do 1985 r., a premiera od 1989 do 1990 r. Wydał m.in. "Czasy nadziei i rozczarowań (1985-87)", "Jak to się stało (1991)".

Edward Babiuch

Biografia z Trybuny Ludu
Edward Babiuch urodził się 28 grudnia 1927 r. w rodzinie górniczej w Grabocinie k. Będzina. Ukończył studia ekonomiczne w Szkole Głównej Planowania i Statystyki oraz Centralną Szkołę Partyjną przy KC PZPR.
Mając 14 lat rozpoczął pracę jako robotnik w kopalni "Kazimierz". Po wyzwoleniu uczył się w śląskich Technicznych Zakładach Naukowych. Jednocześnie działał w szeregach organizacji młodzieżowych.
W 1948 r. wstąpił do PPR. Od 1949 r. pełnił odpowiedzialne funkcje w Zarządzie Wojewódzkim ZMP w Katowicach, a od 1950 r. w Zarządzie Głównym ZMP. Po ukończeniu 2-letniej szkoły partyjnej przy KC w 1955 r. przeszedł do pracy w Komitecie Centralnym PZPR.
Od 1959 r. przez okres kilku lat pracował jako sekretarz Warszawskiego Komitetu Wojewódzkiego PZPR. Nie przerywając pracy ukończył studia w WSPiS, uzyskując tytuł magistra ekonomi.
W 1963 r. powrócił do pracy w Komitecie Centralnym PZPR, gdzie objął stanowisko zastępcy kierownika wydziału organizacyjnego i redaktora naczelnego "Życia Partii".
Od 1965 r. pełnił funkcję kierownika Wydziału Organizacyjnego KC PZPR.
Od IV Zjazdu partii jest członkiem Komitetu centralnego PZPR.
W grudniu 1970 r. na VII Plenum KC został wybrany członkiem Biura Politycznego i sekretarzem KC PZPR. Funkcje te powierzyły mu ponownie komitety centralne wyłonione przez VI, a następnie przez VII Zjazdy PZPR. Na VIII Zjeździe partii wszedł w skład Biura Politycznego KC PZPR.
Od czerwca 1971 r. jest członkiem Prezydium OK FJN. Poseł na sejm od 1969 r., od marca 1972 r. - członek Rady Państwa i przewodniczący Klubu Poselskiego PZPR. Od 1976 r. do 18 lutego 1980 r. był zastępcą przewodniczącego Rady Państwa.
Na posiedzeniu Sejmu w dniu 18 lutego 1980 r. powołany został na prezesa Rady Ministrów PRL.
Odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy oraz Krzyżami Oficerskimi i Kawalerskimi Orderu Odrodzenia Polski i innymi odznaczeniami.

Za "Trybuną Ludu" z 4.IV.1980 r.

Józef Cyrankiewicz

Urodzony w 1911 r. działacz socjalistyczny i komunistyczny. Od 1930 r. w PPS, w latach 1945-48 sekretarz generalny Centralnego Komitetu Wykonawczego. Jeden z realizatorów zjednoczenia PPR i PPS na warunkach PPR. W latach 1948-71 członek Biura Politycznego PZPR, 1948-54 sekretarz KC, 1947-52 i 1954-70 premier, 1952-54 wicepremier, 1970-72 przewodniczący Rady Państwa. Zmarł w 1989 r.

Cyrankiewicz, Mołotow, Stalin i Minc

Henryk Jabłoński

Biografia z Trybuny Ludu
Henryk Jabłoński urodził się 27 grudnia 1909 r. w rodzinie robotniczej w Waliszewie k. Łowicza. Ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim. W 1934 r. uzyskał stopień doktora nauk historycznych.
W 1931 r. wstąpił do PPS. W czasie wojny uczestniczył w kampanii wrześniowej, a następnie w szeregach Brygady Podhalańskiej walczył pod Narwikiem. Uczestniczył w polskim ruchu oporu we Francji.
Po powrocie do kraju w 1945 roku został członkiem Krajowej Rady narodowej, a później posłem do Sejmu Ustawodawczego. W latach 1946-48 był przewodniczącym wojewódzkiego i stołecznego komitetu PPS, sekretarzem CKW PPS, a następnie wiceprzewodniczącym CKW PPS.
Przez wszystkie lata powojenne kontynuuje działalność naukową. Od 1950 r. jest profesorem zwyczajnym UW. Jest członkiem Polskiej Akademii Nauk oraz Akademii Nauk: ZSRR i Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej, członkiem-korespondentem Akademii Rumuńskiej Republiki Socjalistycznej, laureatem Nagrody Państwowej I i II stopnia oraz Specjalnej Nagrody Państwowej. Uhonorowany został tytułem "Zasłużony Nauczyciel PRL".
W latach 1947-53 był podsekretarzem stanu w ministerstwie Oświaty. W 1956 r. został powołany na stanowisko ministra Szkolnictwa Wyższego. W latach 1966-1972 był ministrem Oświaty i Szkolnictwa Wyższego.
W latach 1955-1965 pełnił obowiązki sekretarza naukowego PAN, a w latach 1966-1971 wiceprezesa PAN.
Od 28 marca 1972 r. jest przewodniczącym Rady Państwa. W kwietniu 1972 r. wszedł w skład Prezydium OK. FJN, a od lutego 1976 r. jest przewodniczącym OK FJN.
VII plenum LC 20 grudnia 1970 r. wybrało go zastępcą członka Biura Politycznego KC PZPR.
Wyłoniony przez VI Zjazd Komitet Centralny powołuje go na członka Biura Politycznego KC PZPR. Funkcję tę powierzyły mu ponownie komitety centralne wyłonione przez VII i VIII Zjazdy PZPR. Poseł na Sejm wszystkich kadencji od 1947 r.
Odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej, Krzyżem Wielki Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Grunwaldu, Orderem Przyjaźni narodów i innymi odznaczeniami.

Za "Trybuną Ludu" z 4.IV.1980 r.

Edward Osóbka-Morawski

Urodzony w 1909 r. działacz polityczny. W latach 1944-47 przewodniczący Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS. Od 1944 r. przewodniczący i kierownik resortów: spraw zagranicznych oraz rolnictwa i reform rolnych PKWN. W latach 1944-47 premier, 1944-45 minister spraw zagranicznych. Od 1990 r. pełnił funkcję przewodniczącego Tymczasowego Centralnego Komitetu Wykonawczego Odrodzonej PPS. Zmarł w 1997 r.